Ook Oprah is het met me eens
De Amerikaanse presidentsverkiezingen. Caroline is er altijd dol op. Toch wilde ze ze dit keer aan zich voorbij laten gaan. Vanwege hem…
Het voelt iedere keer weer als een historisch moment waar ik bij wil zijn. Toch besloot ik het hele spektakel dit jaar aan me voorbij te laten gaan. Het leek me te erg, eigenlijk werd ik al misselijk bij het idee. Vanwege hem. Die man.
Vraag me niet waarom, maar sinds ik als student in een impuls een trui met de Amerikaanse vlag breide, volg ik ze eens in de vier jaar op de voet: de presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten. Ofwel: de ultieme politieke poppenkast.
Het toppunt was natuurlijk de keer dat ik deze avond doorbracht in de bar van een vijfsterrenhotel in Arizona. Tussen de Amerikanen! Nogal een domper was wel dat de meeste mensen om me heen niet eens de moeite hadden genomen om te stemmen en dat het ze eigenlijk niets kon schelen. Stond ik daar. Helemaal enthousiast.
Beide Obama-keren maakte ik er thuis een feestje van. Met mijn dochter beleefde ik het historische moment van de eerste zwarte president. En dat kind van mij, die snapt dat dan en trok zonder morren op Election Day mijn stokoude trui aan naar school. We sliepen voor de tv in de woonkamer, ik op de bank, zij op een luchtbed naast me. Hamburgers met cola voor het diner, popcorn bij het ontbijt…
‘Die man, als ik zijn naam noem, krijg ik al de rillingen’
Maar mijn inmiddels 18-jarige is een paar maanden in het buitenland en zelf vreesde ik er dit keer niet tegen bestand te zijn. Vanwege die man. Die me als ik z’n naam noem al de rillingen bezorgt. Laat staan als ik hem zie of hoor. Toch kon ik er niet onverschillig onder blijven. Dus hoorde ik mezelf ineens wel dingen zeggen als ‘zij is natuurlijk de enige optie’ en ‘hoezo zou ze geen bitch mogen zijn?’
Aanvankelijk bood ik nog wat verzet, dus het eerste debat keek ik niet, maar voor het tweede zette ik mijn wekker om drie uur ’s nachts. Daar sliep ik doorheen, maar om zeven uur ’s ochtends keek ik in bed op mijn iPad. Viel beslist niet mee op een nuchtere maag. Van het derde debat genoot ik en met alle commentaren in de media heb ik me, moet ik toegeven, de hele dag kostelijk vermaakt. Wat een drama, als je moet debatteren met een koekwaus van de ergste soort. Ter afwisseling netflix ik er trouwens het vijfde seizoen van Homeland doorheen en weet ik echt zeker dat er groot gevaar gaat dreigen met die man op het politieke wereldtoneel. Ja, ik weet heus wel dat ik naar fictie zit te kijken. Maar toch.
Het gaat er ongekend vuig aan toe, dat op zich is al historisch. Iedereen bemoeit zich er ook mee. Nu weer met die mails. Uren kan ik doorbrengen op Facebook, uiteenlopende meningen volgend in Amerikaanse kranten en smullend van filmpjes waarin beroemdheden als Robert de Niro en Bruce Springsteen gehakt maken van die man. Ook Michelle Obama lust hem inmiddels rauw in haar zeer bevlogen speeches. Zelfs Oprah deed een smeekbede: ‘You don’t have to like Hillary, she’s not coming over to your house, but you gotta vote for her’. En zo is het natuurlijk. Ik houd mijn adem in tot de vroege ochtend van woensdag 9 november, in de hoop dat er dan een zucht van opluchting door de hele wereld zal gaan. Om ons vervolgens te realiseren dat de Verenigde Staten voor het eerst een vrouwelijke president hebben… Een historisch moment dat je door alle consternatie zomaar over het hoofd zou kunnen zien.
Op wie stem jij?
[poll id=”10″]
Caroline Griep is journalist en personal organizer. Ze schrijft over opgeruimd leven. In ruime zin. En over het op de rails houden van haar bestaan als zzp’er, emptynest-moeder en vrouw van 50+.
Fotografie: Esmee Franken, visagie: Linda van Iperen, haarstylist: Mandy Huijs
