Franska.nl

Chef

 

We eisen tegenwoordig allemaal respect. Respect voor wie we zijn, en niet meer voor wat we doen.

 

Of juist respect voor wat we willen doen, en niet meer voor wie we zijn. Ik begrijp het niet altijd meer.

En wie het ook niet begrijpt, is Chef. Ik kwam hem vanmorgen weer tegen. Chef heeft geen volgers, geen titels, geen hits, en hij is ook al niet A,B,C, L,H,B,T,Q, of G. Althans, hij meldt dat niet. Chef is dus op dit moment voor niemand interessant, want Chef is alleen maar mens. Hij schoffelt de plantsoenen, ruimt plastic flesjes op en verwijdert lege blikjes die worden weggegooid als de laatste druppel energiedrank er uitgeknepen is.

En gelukkig maar dat Chef dat doet, want zonder Chef zouden de plantsoenen doodgaan door de rotzooi die men daar steeds dumpt. Er zouden geen bloemen meer kunnen groeien die de bijen in leven houden. En dan konden die bijen hun taak als bestuiver niet meer uitvoeren, en ja… zonder bestuiving geen voedsel, en zonder voedsel geen… nou ja, ik wil er niet eens over nadenken.

Zonder Chef dus geen natuur, en ook geen bomen meer. Bomen die zuurstof produceren, zodat Chef kan blijven ademhalen. En niet alleen Chef, maar ik ook. Zelfs mensen die bakjes met resten van de snackbar op straat gooien, kunnen dan blijven ademen. En daar heb ik nog weleens moeite mee.

Maar Chef dus niet. Chef doet gewoon zijn werk. En hij twijfelt nooit of zijn werk er wel toe doet, wanneer anderen er een mening over hebben. Hij weet gewoon dat het goed is wat hij doet. Je moet ook een beetje mededogen hebben met mensen die niet zo goed kunnen nadenken, lijkt Chef vaak te denken. Iets waar ik nog wat van kan leren.

Chef zet voor mij dus eigenlijk alles weer in perspectief, en ik groet Chef vandaag op het moment dat hij drie lege sigarettenpakjes uit het gemeenteperkje opraapt. Ikzelf denk dan meteen aan de longen van de kinderen die die verfrommelde pakjes daar hebben neergegooid, maar Chef niet. Chef ruimt ze lachend op, en gaat daarna weer verder met schoffelen.

Dan komen er twee jongens aan, op scooters. Ze hebben allebei een dure helm aan het stuur hangen, maar op hun hoofd hebben ze niets. Ze hebben beiden iets met hun uitlaat gedaan, waardoor de scooters nu extra veel lawaai maken, en ze slingeren van links naar rechts over de weg om te laten zien hoeveel controle ze hebben over hun scooters, het leven, zichzelf, en anderen.
Maar ik moet denken aan de traumahelikopter die hier vorige week nog in het park moest landen. Zo’n kind komt naar terecht met zo’n helm aan het stuur, hoor. En dat gebeurde hier toen, en dat betekende dus extra werk voor artsen, ambulancemedewerkers, de helikopterpiloot, politieagenten en dus ook weer voor Chef. Chef heeft na de landing van de traumahelikopter namelijk het hele park weer terug in model geharkt.

‘Debieltjuhhhh!’ schreeuwen de stoere scooterrijders als ze langs Chef rijden. En Chef zwaait ze vriendelijk gedag.
Och, wat zou de wereld toch mooi zijn als er meer mensen waren zoals Chef.

Dank je wel dat je er bent, Chef!