Franska.nl

Roken is hartstikke uit. Héél ouderwets, zoals mijn twintig jaar jongere collega Renee net zegt. Dat er echt niet één reden meer te bedenken valt om het nog te doen is geen nieuws. Met een beetje mazzel is het volledige verschijnsel op z’n retour. Zou best eens kunnen lukken met die afschuwelijke plaatjes op alle pakjes sigaretten en campagnes als ‘Op weg naar een rookvrije generatie’. Ook de gepeperde uitspraken van longarts-op-onstuitbare-missie Wanda de Kanter, veelvuldig in de media, zijn steeds weer confronterend. Roken de wereld uit!

En daar sta je dan. Met je peuk. Als een van de laatste der Mohikanen. In het verdomhoekje buiten bij je kantoor, terwijl het vreselijk weer is. Of binnen is een fijn feestje, buiten sta je met een handvol anderen te doen alsof jullie de enige écht gezellige mensen zijn. En is je al opgevallen dat het zelfs op een terrasje al niet meer vanzelfsprekend is, dat je je best moet doen om iedereen die jouw rook weg zit te wapperen te negeren? En dan heb ik het nog niet eens over binnen, zelfs ín je eigen huis komt een sigaret opsteken je tegenwoordig op afkeurende blikken van eventuele gasten te staan.

Vertel mij niks over roken. Of over stoppen. Iedere vezel in mijn lichaam is verslaafd. Drie keer naar de Allen Carr-cursus geweest (hielp steeds een paar maanden), onder hypnose gegaan (een dag later stak ik er zonder na te denken weer een op), het antidepressivum Zyban geprobeerd (werd ik suïcidaal van, geen grap), pleisters (die ik steeds snel afrukte als ik toch wilde roken), kauwgum (kreeg ik keihard de hik van).

Een lijdensweg was het. Meer dan twintig jaar mee in de weer geweest. Ik heb weleens gezegd dat stoppen het allermooiste cadeau zou zijn dat ik me wensen kon. Maar ik kreeg het simpelweg niet voor elkaar. Drama.

Tot ik borstkanker kreeg. Toen was het in één keer voorbij. Van de ene op de andere dag. Cold turkey. Meteen na de diagnose besloop me de gedachte dat ik het misschien wel aan mezelf te danken had. Dat gevoel wens ik niemand toe, maar het hielp wél.

Hoe verslaafd ik was bleek toen ik er na mijn behandeling op een onbewaakt ogenblik toch weer een opstak. En nog een. 

Een paar maanden lang was ik weer een gelegenheidsroker. Viel niet te verkopen aan mezelf. Ik lag er wakker van. En zocht hulp. Bij Kick Your Habits. Nu gaat het goed. Heel goed zelfs, het is zo’n opluchting!

Laatsten der Mohikanen doe het ook, vóór het te laat is. Als ik het kan, lukt het jou zeker…

Bovendien: je wilt toch niet voor ouderwets versleten worden?

Zet hem op!