Het erge is, toen Mark Rutte bij zijn black-out gisteravond ‘Caroliene’ aanriep, dacht ik dat hij Caroline Tensen bedoelde. Je weet wel, de presentatrice bij wie je in ‘Eén tegen honderd’ af en toe een hulplijn kan inzetten. Maar die hulplijn-Caroline bedoelde hij niet.
Heb jij het debat gisteravond gezien? Zelf had ik to-taal geen zin in mannetjes – en een enkel vrouwtje – die elkaar de vliegen gingen afvangen. En dan ook nog met ingestudeerde oneliners waar Pieter Derks en kornuiten nooit volle zalen mee zullen trekken … Maar goed. We leven in een democratie, we mogen stemmen, en dat moeten we vooral zo houden. Dus besloot ik met een half oog naar het grote slotdebat te kijken.
Midden in een een-tweetje met Lodewijk Asscher, waarin Mark Rutte voorbeelden wilde noemen (het ging over náást of tegenover elkaar staan), begon hij een beetje te haperen. Je zag hem zoeken. Een beetje sweaty, zelfs. En ineens (en dat gebeurt nooit-nooit bij Rutte; hij is volgens kenners altijd in control) riep hij: ‘Caroliene!’
Caroliene Hermans zocht hij, zijn politiek assistent. Ze zou ergens in het publiek moeten zitten. Maar, er was geen Caroliene. Geen hulp in de live-uitzending-nood. (Waar was ze? Ze was toch niet nét naar de wc?) Presentator Annechien Steenhuizen reageerde hoogst verbaasd: ‘Serieus?’
En zij hielp de premier, die ogenschijnlijk cool bleef en er een geintje van maakte, om naar een eerder genoemd onderwerp te gaan. Waardoor Asscher het woord kreeg. Die vervolgens mierzoet informeerde of Caroliene al onderweg was.
Tja, dat zijn dus momenten waarop het heerlijk is om een Twitter-account te hebben.
Twitter ontplofte. Mensen die ‘eindelijk’ zagen dat Rutte ook maar een mens is. Mensen die vergoelijkten dat Rutte een zware dag had gehad, gezien alle heftigheid in Utrecht, mensen die op zoek gingen naar Caroliene, een PvdA-Caroliene die zich als redder in de nood aanbood. En mensen, zoals Ronald Giphart, die ook wel eens zo’n Carolien-moment hebben gehad. En wat daarop volgde was een aaneenschakeling van pijnlijke podiumblunders. Waar je achteraf heel hard om kunt lachen, of nog steeds pijn in je buik van krijgt.
Hier begon het dus mee. Ronald Giphart:
Iedereen die wel eens op een podium staat heeft zijn of haar eigen Carolien-moment. Ik was publiekelijk een keer de naam van Jan Paul Schutten vergeten. Daar word ik nog wel eens zwetend wakker van. Caroliene!
Deze, van Jan Kuitenbrouwer:
Ik presenteerde ooit een boek en vergat op het kritieke moment de naam van een van de twee auteurs. Hashtag duizend doden.
Of iemand die een muzikale solo had in een orkest, speciaal daarvoor op een verhoging op het podium stond in de Anton Philipszaal. Guess what? …
En zo ontstond dus een nieuwe hashtag: #carolienmoment. Heerlijk. En hiermee is vast een nieuw Dikke Van Dale-woord geboren.
Maar het erge is dat dít me van het hele debat het meest is bijgebleven …
PS. Zelf wilde Rutte dit zeperdje niet groter maken dan het is, en wilde hij vooral geen excuus zoeken. Na het debat noemde hij het wel ‘irritante nachtmerrie’.
