Franska.nl

Buiten bereik van kinderen houden

 

Zit ik van de week te zoomen met een groepje vriendinnen, gaan onze kinderen zich daar óók al mee bemoeien!

 

Is dat nou nodig, kinders? Ik weet: we hadden jullie nodig om dat zoomgebeuren te installeren en uit te leggen, maar toch… mogen we alsjeblieft dan een klein beetje privacy tijdens onze gesprekken? Mogen we alsjeblieft even alleen zijn als we mopperen over dingen die we niet willen delen met jullie? Vroeger gingen we daarvoor uit eten. En dan konden we in het restaurant even lekker mopperen over lichamelijke ongemakken, uiterlijk verval, ouders, bazen, het weer, onze auto’s, de fietsen, de buren en de kinderen. Gewoon, omdat het kon dus! Wat een tijd was dat, zeg. En dat gemopper ging gepaard met veel hilariteit. Met inzichten, oplossingen, wijn, en tranen van het lachen. Tranen omdat het zo grappig was, en soms omdat het juist triest was maar weer heel grappig werd verteld. Als je vrouw bent en vriendinnen hebt, dan herken je dit wel.

 

En soms waren er, naast de tranen van het lachen, ook tuiten van het huilen. En dat laatste was dan omdat het ook weleens ging over relaties, harten en zorgen. Vooral dat hart lijkt bij vrouwen nog weleens gepaard te moeten gaan met een traantje of wat. Omdat het op hol gebracht is, bijvoorbeeld. Terwijl dat helemaal niet meer werd verwacht, of totaal ongepast is. Of omdat het gebroken is en nooit meer te lijmen lijkt. Dat zijn dus allemaal zaken waarover vrouwen graag praten met elkaar. Dat je dat dus even weet als je zo’n groepje aan een tafel ziet zitten! Lekker laten zitten dus, en niet mee bemoeien! Ook niet als je net nog hebt geholpen met het mogelijk maken van dat gesprek via Zoom. Daarna moet je gewoon wegwezen, zodat je moeder even over je kan mopperen. Duidelijk?

 

En dat was dus precies wat K. even wilde doen tijdens ons gesprek. Die troep thuis… ze wordt er gek van. Want K. heeft vijf spruiten waarvan er nog drie thuis wonen, en als moeder van allang uitgewaaiden benijd ik haar in deze lockdown dus niet. De troep, de puberfratsen, de onvrede, het commentaar, de schoolresultaten, en het gestel van het jongerenbrein; ik ben blij dat ik me dáár nu even geen zorgen over hoef te maken. Die van mij zijn wel klaar met stappen, uitproberen, vrienden maken, breinen ontwikkelen, breinen slopen, breinen weer trainen, wéér beschadigen en hele dagen gamen. Goddank.

 

Maar bij K. dus niet! En K. wilde daar graag even over mopperen, terwijl haar kinderen blijkbaar nog in de buurt rondhingen. Tsja… hangjongeren moeten nu thuis hangen. En ik kon inderdaad op mijn scherm zien dat dit de huiselijke sfeer niet ten goede kwam. Ik hoefde niet in te zoomen om de zooi te zien die achter mijn vriendin op de bank, tafel, stoel en vloer lag. En zij wilde daar heel even een beetje over spuien. 

 

Ik probeerde haar dus – als moeder die al in de volgende fase verkeert – te laten profiteren van mijn inzichten dat dit onze eigen schuld is. Want ik zie het aan mezelf. Mijn dochter woont bij ons in, en als ik mijn ramen lap neem ik automatisch die van haar ook even mee. Waarom eigenlijk?

 

‘We doen het zelf,’ probeer ik K. te vertellen, ‘ik heb het alweer gedaan voordat zij zelf doorheeft dat het nodig is. Ook nu ze dus volwassen is. Gewoon uit liefde en goedheid, maar toch een beetje dom!’ 

 

‘Wat een gelul’, roept de zoon van K. dan van een afstand. (En echt: ik vond mezelf heel lief toen ik de ramen van mijn dochter lapte, maar hij blijkt zoiets dus doodnormaal te vinden.)

 

‘O, ja?’ bits ik hem toe, terwijl ik hem niet eens in beeld zie.

 

‘Ja!’ roept hij terug. ‘Buiten bereik van kinderen houden! Dat staat toch overduidelijk op alle flessen met schoonmaakmiddelen gedrukt?!?’ 

 

Hahaha. Lekker joch, toch?