Franska.nl

We dansen wild in de wind; met klapperende vleugels en trillende staart. En dan raken de wielen eindelijk de landingsbaan en zijn we er. Of toch niet? Want voordat ik besef wat er loos is, kiezen we zwabberend weer het luchtruim en gaat het klapperen van de vleugels weer gewoon verder. Dames en heren, dit was een doorstart en dit is de meest turbulente vlucht die ik ooit maakte – en ik hou niet van turbulentie. Na een ererondje boven de stad proberen we het nog eens. Ik put moed uit de geruststellende woorden van de gezagvoerder die doet alsof hij dagelijks zijn bestemming zo aanvliegt. Voor de tweede keer stuiteren we de landingsbaan op voordat we schokkend tot stilstand komen en het eindelijk afgelopen is. 

Welkom in Londen!

Opgelucht app ik dat ik geland ben. Als ik de luchthaven uit loop, moet ik linksaf voor de taxi’s, appt ze terug, mijn dochter die hier een aantal weken gestationeerd is voor werk en die ik dit weekend ga opzoeken. We omhelzen elkaar alsof het eeuwen geleden was dat we elkaar zagen en lopen dan naar de hotelbar. Zij voorop, ik achter haar aan. We kunnen naar een tent verderop om te eten, zegt ze. Maar we kunnen ook hier blijven. In elk geval heeft ze voor de zekerheid al een tafeltje gereserveerd.

Soho lijkt haar leuk de volgende dag, als de storm is gaan liggen en de zon zowaar door de wolken piept. 

Met de metro, want dat gaat sneller dan al het andere. Zij gaat me voor, ik loop achter haar aan zonder me te bekommeren om het waarheen en waarvoor. Zij bestelt koffie, zij belt de Italiaan waar we gaan lunchen, zij schuift de stoel voor me achteruit zodat ik lekker kan gaan zitten.

De stappenteller geeft 20.000 aan als we ’s avonds terugkeren in het hotel. 20.000 stappen verder in een leven dat voortraast als de storm van gisteren. Want was het niet ook net gisteren, dat ik háár de weg wees en haar voorging? Dat ik een appelsapje voor haar bestelde en haar op haar stoel tilde? 20.000 stappen zonder dat we erg in hadden en zonder dat we er moeite voor hoefden te doen. We gleden gewoon verder in de tijd en toen was het vandaag en liep ik achter haar aan in plaats van andersom. 

Als het weekend is omgevlogen en het tijd is om weer terug te vliegen naar mijn eigen leven, omhelzen we elkaar in een moment dat we onwennig en onwerkelijk vinden – want zij blijft en ik ga weg. Voordat ik de lift instap, draai ik me nog één keer naar haar om. Ik voel een kriebel van ontroering. Als ik even later door het wolkendek breek, doe mijn ogen dicht en als ik ze open doe is ze alweer thuis en staat ze voor me. 

Welkom thuis, schat!