Franska.nl

Scrollend door mijn fotoalbum flitsen honderden foto’s over mijn beeldscherm. Aan de wijn, met wijn aan tafel, lachend met kind en met man, man met kind, kind met hond, zomer, winter, uit en thuis. En dan die eerste foto van een hele reeks – stuk voor stuk geschoten op die zaterdagmiddag tussen twee en vijf uur, deze week op de kop af tien jaar geleden. Ik zie een vriend van mijn vader, een oom, een tante en een buurman van mijn ouders. Inmiddels allemaal overleden. Net zoals mijn ouders, die zijn er ook niet meer.

Die middag vierden wij dat mijn ouders veertig jaar getrouwd waren en we wisten dat ze de eenenveertig jaar niet gingen halen. Voor mijn moeder hadden we morfine besteld bij de huisarts zodat ze het vol zou houden, die paar uurtjes. We hadden ook de plaatselijke herberg afgehuurd (geheim!) en alle familie en vrienden gemobiliseerd om daar om klokslag twee uur aanwezig te zijn (niets zeggen hoor!). De verassing was compleet en overdonderend en de schrik zo groot dat ze allebei op de drempel bleven staan bij het zien van Jan en alleman, speciaal voor hen hier samengekomen.

Iedereen wist het, dat dit hun laatste huwelijksfeest zou zijn en dat was verdrietig. Toch zou het de pret van dat moment niet drukken. Scrollend door de foto’s zie ik mijn moeder lachend en met hoogrode konen (van de morfine en de emoties) en mijn vader lachend en met vochtige ogen (van de drank en de emoties). Ik zie het leven dat gevierd wordt en ik zie de vergankelijkheid ervan omdat zoveel mensen er al niet meer zijn. Lief en liefde, trouw en genegenheid, ze komen allemaal voorbij. Ik zie koffie met vlaai en daarna bier. Heel veel dienbladen met volle glazen pils die worden afgewisseld door evenzoveel dienbladen met lege glazen.

En dan, als laatste, zie ik een foto van de kassabon na afloop. Ik zie vijftig keer koffie en vijftig keer vlaai. Tien keer Spa Rood (geen idee), vier wodka (weet ik wel maar zeg ik niet), tien witte wijn (weet ik ook) en 378 fluitjes pils. We rekenden de gemiddelde leeftijd uit toen we betaalden en kwamen op een getal van rond de zeventig. We telden ook het aantal genodigden en kwamen op een getal van rond de vijftig, dus die koffie met vlaai klopten wel.

En dan is het album ‘klaar’ en gaat het leven door. De ene herinnering loopt over in de volgende. Ik ga nog een keer terug naar die zaterdagmiddag in mei, nu precies tien jaar geleden. Een dag met blond schuimend bier en een gouden randje, en een dag om in te lijsten!