De extremist
‘Stel je nou toch eens voor dat ik gewoon met een masker voor mijn hoofd naar een of andere varkenshouderij ging om daar alle staldeuren open te zetten.’
‘Stop spécisme’ staat er op een muur gekalkt. Die muur staat in het Noord-Franse Lille en de leus komt van een veganistische actiegroep – ja zeker, je leest het goed – die de wereld met harde hand aan haar verstand wil brengen dat zij onderdrukking van dieren door mensen niet pikt. Nadat eerder ook een viswinkel en een slagerij tot gort werden geslagen, drong een groepje gemaskerde mannen dit keer een restaurant binnen – ik neem aan omdat daar vlees en vis op de kaart staan – om daar de boel vakkundig te komen verbouwen. En dat allemaal voor het najagen – of moet ik zeggen afdwingen? – van de eigen idealen? Sindsdien is Lille is in de ban van veganistische commando’s. En is het, na sigarenwinkels en juweliers, banken en supermarkten, nu de beurt aan restaurants, slagers en viswinkels om fors aan de security te gaan. Waar moet dit heen en wie volgt er alstublieft?
Weet je waar ik persoonlijk heel veel moeite mee heb? Zelfs heel erg op tegen ben? Bio-industrie. Ik bedoel dus veel te veel beesten onder beestachtige omstandigheden opeengepakt en dan ook nog eens op een belabberde manier aan hun einde worden gebracht. ‘Kom,’ dacht ik laatst. ‘Dat probleem ga ik eens op eigen houtje uit de wereld helpen en daarbij laat ik me niks gelegen liggen aan wat mag of niet mag.’
Zie je het al voor je? Met een masker voor mijn hoofd zoek ik een of andere varkenshouderij op. Ik zet alle staldeuren wijd open en jaag een paar duizend varkens door de straten van het dorp. En om het de varkensboer nog eens goed in te peperen, richt ik daarna nog wat vernielingen aan in zijn stal.
Ook leuk? Een nertsfokkerij! Makkelijker ook. Daar hoef ik alleen maar in te breken en alle dieren met een spuitbus onder te kledderen zodat hun vacht niet meer geschikt is om jassen van te naaien. ‘Extreem’ zeg je?
Tja, een beetje extreem past een extremist wel.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
