Franska.nl

Ik schrok van de man onder het folie op het bankje in het park

Schrijnend? Nog net niet schrijnend genoeg!

 

Ik had mijn dikke winterjack weer van de kapstok gehaald want die was weer nodig van de week. Terwijl ik bedacht dat ik ervan baalde dat ik die jas weer nodig had – ik zat er net zo lekker in, in dat sfeertje van dat de lente was losgebarsten! – zag ik verderop iets glinsteren in het laaghangende ochtendgrijs. Ik moest twee keer met mijn ogen knipperen voordat ik er een groot stuk fonkelende folie in herkende en nog eens twee keer voordat ik de schoenen die eronderuit staken gewaarwerd. Onder dit stuk folie lag iemand te slapen. Iemand die in de afgelopen vriesnacht geen plek had kunnen vinden om de nacht door te brengen en hier was gecrasht met zijn stuk folie. Met mijn handen diep in mijn warme jack weggestopt brak ik mijn hoofd over de vraag die ik mezelf altijd stel wanneer ik een dakloze zie:

 

Vertel me wat er in vredesnaam is misgegaan in je leven dat je hier op dit ijskoude harde bankje moest eindigen?

 

Het aantal daklozen in Europa is schrikbarend gestegen in de afgelopen tien jaar. Naar schatting brengen zeker 700.000 Europeanen de nacht buiten op straat of – en alleen als ze tot de uitverkorenen behoren en geluk hebben – in de noodopvang door en dat is een groei van zeventig procent in één decennium. 700.000 Europeanen zonder eigen huis, zonder dak boven hun hoofd, bed en bad en zeker zonder een warm jack aan de kapstok.

 

Niet langer alleen mannen, maar sinds de economische crisis in 2008 ook vrouwen, ook hele gezinnen en ja, ook kinderen.

 

Een chronisch gebrek aan betaalbare woningen en sociale vangnetten én toegenomen migratie zijn hier volgens de Europese Commissie de belangrijkste oorzaken van. Om in Amsterdam enigszins tegemoet te komen aan mensen die thuisloos worden, kunnen daklozen met psychische problemen tegenwoordig met voorrang een woning met passende begeleiding krijgen. Maar, je voelt de bui al hangen, doordat het aantal daklozen en andere kwetsbare groepen – zoals vluchtelingen met een verblijfsvergunning- blijven toenemen, heeft de gemeente Amsterdam vorig jaar de criteria voor wie in aanmerking komt met spoed aangescherpt, zodat alleen de meest schrijnende gevallen snel geholpen kunnen worden.

 

Thuislozen die bij kennissen of familie bivakkeren, horen duidelijk niet tot de schrijnendste gevallen en krijgen daarom geen voorrang voor een sociale huurwoning meer. En wie wél een urgentieverklaring heeft weten te bemachtigen, krijgt daarna ook nog eens een wachttijd van zo’n jaar of twee voor de kiezen, voordat er eventueel een huis volgt.

 

Conclusie: alleen in het allergunstigste geval wacht er voor de meneer onder het folie een huis. Wie weet zelfs compleet met kapstok en warm jack. Maar de kans is groter dat ik hem binnenkort weer in het park tref omdat hij nét niet schrijnend genoeg bevonden wordt.