Franska.nl

Een Don’t Say Gay-wet in 2022?

Weten we wel wat we onze kinderen daarmee aandoen?

 

Het zat er al een tijdje aan te komen: een wet die Amerikaanse scholen verbiedt met kinderen onder de negen jaar over genderkwesties of seksuele geaardheid te praten.

 

Notabene in Florida zijn ze het verst met deze ‘Don’t Say Gay-wet’ zoals tegenstanders ‘m noemen. Want daar staat de oerconservatieve gouverneur Ron DeSantis op het punt om er zijn handtekening onder te zetten. Met oudere kinderen mag er volgens de wet alleen nog over die thema’s worden gesproken op een manier die ‘past bij de leeftijd van de kinderen’. Verder geen woord over wat al dan niet gepast zou zijn. Met opzet lekker vaag gehouden, zo is het vermoeden, zodat leraren gender-gerelateerde onderwerpen helemaal gaan vermijden uit angst voor ontslag of strafvervolging.

 

Voorstanders van de wet doen de kwestie af door te stellen dat het aan de ouders is om met hun kinderen te praten over dit soort issues en niet aan de school. Op school moet de jeugd leren lezen en schrijven en rekenen in plaats van over levensvraagstukken te filosoferen. Maar wat als ook de ouders niet-thuis geven? Wat als die net zo oerconservatief zijn als de gouverneur? Waar moet een kind dan terecht als de juf of meester ook al geen aanspraakpunt mag zijn? Bij leeftijdgenootjes? Dat een veertienjarige zijn vijftienjarige vriendje in vertrouwen moet nemen om te kunnen praten over zijn grote geheim dat hem al een tijdje buikpijn bezorgt? Namelijk dat hij weliswaar alle kenmerken van een jongen heeft maar zich diep in zijn hart een meisje voelt waardoor hij – hoe moet hij dit nou uitleggen? – ja, het gevoel heeft in het verkeerde lichaam geboren te zijn?

 

Dat een meisje van veertien zich aangetrokken voelt tot haar vriendinnetje, dit aan haar vriendinnetje kenbaar maakt, wordt afgewezen, wordt gepest en uit pure wanhoop en eenzaamheid een einde aan haar leven maakt? Het zijn voorbeelden uit de praktijk helaas.

 

Omdat kinderen en jonge mensen die kampen met vraagstukken die raken aan de diepste kern van wie ze zijn, hulp nodig hebben om hier richting aan te geven. De erkenning nodig hebben dat ze goed zijn zoals ze zijn zodat ze weten dat ze gehoord worden en niet alleen staan.

 

Niet voor niets is immers al lang en breed vast komen te staan dat je aangetrokken voelen tot seksegenoten geen ziekte is die genezen kan worden en dat die behoefte ook niet vanzelf overgaat door er maar niet over te praten. Er niet over kunnen praten maakt het lijden erger, soms tot het ondraaglijke aan toe. Willen we dit onze kinderen niet allemaal besparen als dat ook maar even kan?