De oorlog in Oekraïne
Als ik heel eerlijk ben, ben ik er inmiddels een beetje aan gewend geraakt en gek genoeg lijkt de dreiging nu verder weg dan in het beginstadium.
De verwoestende gevolgen van de tsunami van 2004 werden pas invoelbaar toen ik een Nederlands gezin interviewde dat de ramp meemaakte. Ze overleefden het natuurgeweld alle vijf en dat mocht een wonder heten. Toch werden ze daarna geplaagd door nachtmerries en beleefden ze de doodsangsten en de paniek toen ze elkaar waren kwijtgeraakt en niet van elkaar wisten of ze nog in leven waren, keer op keer opnieuw.
De film Les uns et les autres die ik zag toen ik eenentwintig was, had eenzelfde effect op me. Door een paar slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog uit te vergroten en twee generaties lang te volgen, kreeg de holocaust een gezicht en werd het immense leed teruggebracht tot proporties die ik kon bevatten.
Van de week las ik in Trouw het verhaal over de ‘volonteri’ van de Oekraïense oorlog. Het is het verhaal over vrijwilligers die hun leven wagen om de militairen aan het oostfront te steunen. Het zijn veelal ondernemers, deze helden. Met medicijnen, kogelwerende vesten, schoenen en alles wat de soldaten verder nodig kunnen hebben of kan helpen, gaan ze op pad. Zolang ze de tochten overleven geven ze niet op.
De oorlog in Oekraïne. Als ik heel eerlijk ben, ben ik er inmiddels een beetje aan gewend geraakt en gek genoeg lijkt de dreiging nu verder weg dan in het beginstadium. Maar opeens was die oorlog er weer. Door het verhaal van de leden van de volonteri-beweging die hun heldendaden als een manier van leven zien, door hoe zij hun leven in de waagschaal stellen, kwam die oorlog weer tot leven. Het was vooral het detail over nieuwe schoenen die onlangs naar een bataljon werden gebracht, dat me raakte. Een week later vroeg dezelfde groep namelijk opnieuw om schoeisel omdat de zolen tijdens gevechten waren weggesmolten onder hun voeten. Achter de feitelijke verslaggeving schuilt een hel waar ik me geen voorstelling van kan maken.
Straks, als de oorlog is afgelopen en de gruwelijkheden stukje bij beetje naar buiten komen, komen er ongetwijfeld ook films en reportages. Die zullen het immense leed en de oneindige gevolgen daarvan terugbrengen tot proporties die het behapbaar maken. Dat is nodig en nuttig om menselijk leed menselijk te houden.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
