Ik vraag me af: als mensen nou dit stukje lezen, zingen ze dan ook de hele dag in hun hoofd: ‘Alles voor een zoehoen’?
Breinworm
‘Even aan mijn moeder vragen…’ Het zingt door mijn hoofd terwijl ik in de badkamer sta met de krultang in mijn handen. Ik realiseer me dat het al de tweede dag is dat dit liedje op hetzelfde moment door mijn hoofd spookt. ‘Ik zweer je dat ze dat zei, ze lachte er niet eens bij…’
Ik hou van stilte, heb ook – anders dan mijn lief en zijn en mijn kinderen – nooit de radio aan als ik alleen thuis ben. ‘Dat jij dat fijn vindt,’ zegt hij als hij thuiskomt en de radio nét een tikje te hard aanzet. Ik vind het heerlijk, maar realiseer me nu dat zo’n breinworm wel heel erg aanwezig is in een stil huis. Toch vertik ik het om de radio aan te zetten.
‘Even aan mijn moeder vragen… Dat is toch uit de tijd, meid…’ Hoe komt dat nou weer in mijn hoofd? Ik heb eens ergens gelezen dat je dan het hele liedje moet uitzingen en dat je het dan kwijt bent. Maar ik ken de rest van de tekst niet en zelfs de kraaien willen mij niet horen zingen. En om nou naar beneden te lopen, het liedje op te zoeken op mijn computer en helemaal te luisteren… Daar heb ik nu geen tijd voor.
‘Even aan mijn moeder vragen… Dat is toch uit de tijd, meid. Je kunt het ook bij mij kwijt…’ Wie heeft dat in vredesnaam verzonnen? Grappig is het wel. Maar niet als het door je hoofd blijft zeuren. Ik probeer me te concentreren op mijn krultang. ‘Even aan mijn moeder vragen…’
Door: Sylvia Emonts
Sylvia Emonts is freelance journalist en schrijft al heel lang voor verschillende tijdschriften. Ze is dol op concerten, weekendjes weg en op haar twee kinderen die in België studeren. Voor Franska schrijft ze over dingen waar ze blij van wordt, of juist niet…
