‘Ik zag hem te laat. Een jongetje met een rode muts en een rugzak die veel te groot voor hem leek.’
‘Hoewel het al meer dan dertig jaar geleden is, voel ik het nog elk jaar rond deze tijd alsof het gisteren gebeurde. Ik had nog niet erg lang mijn rijbewijs toen ik op die eerste maandagochtend na de feestdagen naar mijn werk reed. Nog niet helemaal bij de les na twee weken vrij en met niet al te veel zin om weer aan de slag te gaan. In het buurtje waar ik toen woonde lagen de stoepen vol met afgedankte kerstbomen. Op een hoek hadden kinderen een soort bosje gecreëerd. ‘Leuk’, dacht ik toen ik erlangs reed. En toen gebeurde het.
Ik had me laten afleiden door de kerstbomen en zag hem te laat: een jongetje met een rode muts en een rugzak die veel te groot voor hem leek. Onderweg naar school en, net als ik, ergens door afgeleid want hij had mij blijkbaar ook niet zien aankomen. Ik remde en gilde tegelijk. Alsof ik de ramp in een fractie van een seconde overzag. Ik had hem al geschept, zag hem door de lucht vliegen, zag hoe hij zijn te grote rugzak verloor en op mijn motorkap belandde. De wereld stond stil. Ik voelde niet meer, zag niet meer en hoorde niets. Hij bleef even roerloos liggen en gleed toen heel langzaam van mijn motorkap af.
Hoe lang ik bleef zitten zal ik nooit weten. Maar op een gegeven moment stoof ik de auto uit naar voren. Aan hoe hij daar lag wist ik meteen: dit was foute boel. Ik gilde weer. Een soort jammeren was het nu. Er kwamen mensen aanlopen en er werd geschreeuwd dat er een ambulance moest worden gebeld. Ergens hoorde ik een vrouw ijzingwekkend krijsen. Voordat ik het besefte stond die vrouw naast me. Zij bleek de moeder van de jongen die ik had aangereden. Ze stootte een dierlijk geluid uit.
De jongen lag nog steeds in diezelfde onnatuurlijke houding op de grond. Zijn ogen wagenwijd open. Roerloos. Levenloos. Ik had een kind doodgereden omdat ik me had laten afleiden door een paar kerstbomen. Elk jaar als ik die bomen zie komt het trauma in alle hevigheid terug. Hoewel ik officieel niet schuldig werd bevonden voelde ik me dat wel. Als ik had kunnen kiezen was ik liever zelf ter plekke dood neergevallen die ochtend in januari. Want van dat schuldgevoel zal ik van mijn leven niet meer helemaal afkomen. Die dag kregen de ouders van die jongen levenslang en ikzelf ook.’
Bregjes naam is vanwege privacy gefingeerd.
Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
