Brechtje werkt op de IC
‘En toch voelt het goed om nog een keer mijn schouders eronder te zetten.’
‘Dat mijn beroep ooit zo in de belangstelling zou komen, had ik natuurlijk nooit kunnen denken toen ik aan de opleiding tot ic-verpleegkundige begon. Mij leek het gewoon het allermooiste om patiënten die afhankelijk zijn van zorg die zo intensief en gespecialiseerd is, te kunnen helpen. Nooit heb ik ook maar een seconde spijt gehad van die keuze. Ook nu niet. Misschien geldt voor mij zelfs ‘juist nu niet’. Het klopt dat verschillende collega’s zijn uitgevallen en uitgestroomd sinds corona. Het klopt ook dat er te weinig bedden zijn, of dat het erom spant of we patiënten nog kunnen plaatsen, en ook dat het hard aanpoten is – en dat is nog mild uitgedrukt. Maar de handdoek in de ring gooien is simpelweg geen optie voor mij. Het zijn niet alleen de patiënten die op me moeten kunnen rekenen en die ik niet in de steek wil laten, maar ook mijn collega’s.
Veel collega’s trokken het niet meer en daar heb ik alle begrip voor. Andere collega’s doen het juist goed op dat net ietsje meer adrenaline en die verhoogde werkdruk. Ik hoor tot die laatste groep. Voor mij waren de rustige nachtdiensten de energievreters. Ik moest mezelf dan constant bij de les houden om geen fouten te maken en niet weg te dommelen achter een kopje koffie. Nu de bedden (vrijwel) allemaal bezet zijn en we het soms met een collega minder moeten stellen, sta ik op scherp en ga ik als een trein. De dagen of nachten vliegen voorbij en als mijn dienst erop zit ben ik weliswaar moe maar ook nog vol positieve energie. Het geeft me blijkbaar een superfijn gevoel om zo nodig te zijn.
Ik probeer niet na te denken over hoe lang deze ellende nog aan gaat houden. Ik probeer me niet boos te maken over de beloftes van het kabinet voor ‘meer geld’ waar weinig tot niets van is gekomen tot nu toe. Ik probeer vast te houden aan het goede gevoel toen er massaal voor ons werd geapplaudisseerd. En ik blijf mezelf voorhouden dat ik het nog altijd stukken beter heb dan al die patiënten die op mijn afdeling belanden of de patiënten die er veel voor over zouden hebben om de operatie die ze nodig hebben ook daadwerkelijk te krijgen. Voor al die mensen duren de dagen vast eindeloos, terwijl die van mij voorbijvliegen en mij vleugels geven.’
Brechtjes naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
