Borrelen bij de haard
We waren net zo lekker bezig, mijn man, dochter en ik.
Na een te lange periode van slechte gewoontes (denk: iedere dag wijn, iedere dag Bonbonbloc) hadden we ons ertoe gezet om de Vegan Flex in te duiken, een tiendaagse detox, die ons op het rechte pad zou zetten. Let wel, dit is geen hysterische kuur waarbij je alleen sapjes drinkt, je mag gewoon en fatsoenlijk eten. Je eet alleen ‘slechts’ drie keer per dag en de maaltijden bestaan voornamelijk uit groenten, peulvruchten en noten. Wie een beetje moeite wil doen om daar iets creatiefs van te maken, eet dan verdraaid lekker kan ik je zeggen. Ik putte mijn inspiratie uit kookboeken van Ottolenghi en de Aziatische keuken en kookte smakelijke curry’s met linzen en stoofschotels met aubergine en kikkererwten.
Allemaal even zalig en geurig dankzij een massa verse kruiden en specerijen. En alles even ultra-gezond natuurlijk, waardoor we extra gestimuleerd bleven ons te houden aan de voorschriften en de drankjes en snacks vrijwel moeiteloos lieten staan. Daarnaast sportten we iedere dag en zorgden we ervoor dat de stappenteller rood gloeide voor we ’s avonds voldaan in slaap vielen. We voelden ons fit en schoon en zagen al op de helft van dit project dat de weegschaal er ook van opknapte.
Maar toen kwam Koningsdag. Van 7 uur ’s ochtends tot 3 uur ’s middags had ik achter mijn kraam gestaan om de restanten te verkopen van de detox die mijn kledingkast van mij had moeten ondergaan. Honderdvijftig euro rijker maar totaal verkleumd wist ik niet hoe gauw ik ja moest zeggen toen mijn broer, voor wiens huis ik winkeltje had gespeeld, me uitnodigde voor de borrel. Het bleef natuurlijk niet bij dat ene rosé’tje. En omdat na een uur ‘toch alles verpest was’, gingen we daarna gewoon verder met Aperol Spritz en pizza bij de Italiaan waar onze dochter werkt en waar de oranjekoorts welig tierde. Geen hond in de stad dacht aan een detox, dus waarom wij?
We zouden de draad weer oppakken als we naar het oosten van het land vertrokken om daar de meivakantie door te brengen. Omdat man en ik gewoon door zouden werken en mijn kind toch graag een krul door dat programma wilde zetten, besloten we dat niets ons in de weg hoefde te staan. In de rust en de natuur van de Achterhoek zou het heel goed passen om het rechte pad van de Vegan Flex te volgen.
Waar we even geen rekening mee hadden gehouden, was de magnetische werking van de associatie. Bij dit vakantiehuis van de familie van mijn lief horen bepaalde vaste gewoontes. Eén daarvan is dat we de dag altijd eindigen bij de haard. Dat plaatje van ons bij dat haardvuur is niet compleet zonder een borrel. Ook zijn we nog nooit in de Achterhoek geweest zonder dat we appeltaart bakken. In de plaatselijke supermarkt doen we altijd dezelfde boodschappen; pyramidedrop en paprika-ribbelchips horen daarbij. Net als chocoladekoekjes en marshmallows om s’mores mee te maken in dat vuurtje van die haard dus. Bovendien, bij die Jumbo (waar ik in Amsterdam nooit kom) hebben ze heel lekkere Riesling die een 9 kreeg van wijngoeroe Harold Hamersma. Deze Sankt Anna kost maar 7,49 (thank me later). Zonde om die te laten staan. Ben ik de enige die op sommige plekken en momenten altijd datzelfde moet eten?
Een zak M&M’s in de bioscoop, apfelstrudel op de piste, twee kroketten op brood na een lange strandwandeling?
Lang verhaal kort: dat project van de Vegan Flex wordt uitgesteld, tot nader orde. Mijn haard praat op dit moment te veel tegen me, en ik luister nu eenmaal graag naar datzelfde liedje.
