Dit boek kan je onmogelijk wegleggen zodra je eenmaal bent begonnen
Ik had hier al zo veel goede dingen over gehoord, maar de dikte was toch een drempeltje om het daadwerkelijk op te pakken.
Nu de mist in Nederland eindelijk is opgetrokken en we weer wat vitamine D kunnen opvangen dankzij de zonnestralen die langzaam weer durven door te breken, is het ook alweer bijna tijd voor de voorjaarsvakantie. Voor mij betekent vakantie ook dat ik zo veel en lang kan lezen als ik maar wil, en daarom hou ik ervan om de fijnste boekenwinkels te bezoeken en wat rond te snuffelen, op zoek naar de mooiste verhalen om mee te nemen. Zo kwam het boek ‘Al het blauw van de hemel’ (geschreven door Mélissa da Costa) op mijn pad. Ik had hier al zo veel goede dingen over gehoord, maar de dikte was toch een drempeltje om het daadwerkelijk op te pakken.
Gelukkig heb ik dat stemmetje in mijn hoofd kunnen negeren
Want als je het hebt over een vakantieroman, dan is dit wat je wil. Een boek waarvan je zin krijgt om door te lezen. Het verhaal gaat over een jonge man die jong dementie krijgt. In het begin van het boek is het wel even pittig, als hij afscheid neemt van zijn ouders om een reis te maken met een goede vriendin. Het thema is zwaar, maar de manier van schrijven maakt het simpel om door te lezen. Het is als een soort Franse film: twee jonge mensen maken een reis door Frankrijk en worden langzaam verliefd op elkaar. Dit proces wordt beschreven op een manier dat er weinig ‘gebeurt’ maar toch voel je aan alles dat er heel veel aan de hand is. Zoals wanneer ze samen een ijsje eten. Simpel, maar lief en prachtig. Dat maakt het boek dik, maar het bevat geen woord te veel.
“Als we huilen omdat de zon er niet meer is, maken onze tranen het onmogelijk om de sterren te zien”
Je leest mee in het notitieboekje van iemand die zich niets meer van zijn eigen verhaal zal herinneren, gevuld met de mooiste citaten. Uiteindelijk verandert de point of view in het boek van de jongen naar het meisje dat met hem meereist. En gek genoeg, al is het thema heftig, voelt het aan het einde toch als een happy end.
