Franska.nl

Bloot slaat dood

Twee nieuwe toiletten in ons huis, dus ook twee frisse kalenders. In het Volkskrant Magazine staat er eentje afgebeeld, met kunst. Dat komt mooi uit. Alleen is het een naaktkalender.

Wie weet is het wat. Tenslotte schilderden Rembrandt en zijn tijdsgenoten ook naakte mensen en iedereen die ze wil zien, kan ze in musea bekijken.

 

Maar ik knipper toch met mijn ogen. Ben ik nu onherstelbaar preuts geworden? Op elke foto staat een nadrukkelijk ontbloot mens. Van een moeder met kind aan de borst word ik niet zenuwachtig, dat hoort zo. Alle zoogdieren, waar wij ook bij horen, voeden hun kinderen via een of meer tepels. Ik heb nog nooit een dier gezien dat hiervoor discreet een stil plekje opzocht. Volgende prent: een blote knappe zwarte man met een blote witte vrouw in de zee: ook best mooi. Maar dan zie ik een vrouw op een fietszadel. Zonder onderbroek, rokje flink omhoog en haar naakte clitoris springt onmiskenbaar in het oog. Qua foto is er niks mis mee, technisch gezien. Toch raak ik dat beeld van die vrouw de rest van de dag niet kwijt. Ik stel me voor dat het een huurfiets is en dat de volgende er straks weer op moet. Je bent als vrouw van onderen echt niet de hele dag smetteloos. Die fiets moet vast eerst, net als supermarktkarretjes, door zo’n ontsmettingstunneltje.

 

De volgende foto: een obese vrouw bukt zich om iets op te rapen. Haar lijf omgeeft haar extreem gul. Maar wil ik haar op onze wc zien? Op zich bewonderenswaardig dat ze zich zo heeft laten afbeelden. Voor geen miljoen zou ik dat doen. Verder maar weer: eentje van een man met een hanger. ‘Hij’ hangt ja. Dus er is niks opwindends gebeurd. Die vrouw op de fiets was kennelijk net even niet in zijn buurt. Ik vraag Man of hij opgewonden zou raken van een blote doos in volle vlezige glorie op een fietszadel. Opgestroopte kleding eromheen. Nou nee, niet echt, maar hij zegt dat ik geen oog voor echte kunst heb.

 

De foto van Leyla op het ijs… Stoer op noren, broek naar beneden, trui omhoog, zodat ook hier weer een oudroze doos met een getrimd bontrandje te bewonderen valt. Zou het ook een mooie foto zijn geweest als ze haar kleren aangehouden had? Je blijft langer kijken, ik geef het toe, omdat de boel is uitgetrokken. Eerlijk is eerlijk: ik bekijk deze reportage aandachtig. Meer omdat ik verbaasd ben dan verlekkerd. Rembrandt schilderde Bathseba, die een brief van koning David heeft ontvangen en daarmee zit ze in bad. In haar geboortepakje. Wat is het verschil dan met deze foto’s? Een kwestie van wennen? Een foto is zo ontzettend direct, van een schilderij kun je nog denken: de schilder heeft het zo bedacht, dit is niet echt gebeurd.

 

De een zal het geweldig vinden, een ander hoeft even niks meer te eten. Zo ging het tenminste hier thuis. Klusser Steve hoefde geen soep meer, zei hij, toen hij de foto’s bekeek. Wij wel. Man heeft in zijn werkende leven genoeg bloot gezien. Ik ook, in andere omstandigheden, bij volken in warme landen die het normaal vinden om er bijna bloot bij te lopen. Ik vind die naaktkalender opdringerig, dat is het. Er mag toch nog wel iets te raden over blijven? Als wij bloot echt zo gewoon zouden vinden, deden we toch massaal onze kleren uit? Ik herinner me ineens een fragment uit een voorstelling van Fons Jansen, cabaretier uit de vorige eeuw. Hij zong over een naaktstrand, waar badgasten lekker vieze plaatjes gingen kijken van mannen in jacquet.

 

Nou nog kalenders scoren. Ik denk dat ik voor blote olifanten ga.