Bloemen voor Yvette
Als Yvette met een boek op haar balkon zit, hoort ze in de verte de deurbel. Omdat ze niemand verwacht doet ze verbaasd de voordeur open…
‘Daar staat een man met een prachtig boeket bloemen. ‘Bent u Yvette?’ vraagt hij. ‘Hij moet wel gek op u zijn’, zegt hij als hij het boeket in mijn handen drukt en wegloopt. Ik weet even niet wat ik zeggen moet en zoek tussen de bloemen naar een kaartje. Aan een roze roos hangt een klein wit envelopje dat ik met trillende vingers openmaak. Op het kaartje staat ‘Ik mis je zo. Xxx L.’ Verward ga ik zitten terwijl ik tranen achter mijn ogen voel prikken. ‘L.’ is Laurens, de man met wie ik jaren samen ben geweest.
Ik zag Laurens voor het eerst op een feestje van gezamenlijke vrienden. Een leuke vent met een jongensachtige uitstraling. Hij was weliswaar vijftien jaar ouder dan ik, maar ik viel als een blok voor hem. Laurens was eerder getrouwd geweest en is co-ouder van twee dochters. Leuke meiden die, toen ik ze leerde kennen, acht en tien jaar oud waren.
De relatie met Laurens werd steeds serieuzer en na een jaar trok ik bij hem en de meisjes in. Zo werd ik een stiefmoeder. Een rol die ik op me nam met alle liefde die ik in me had, maar mijn verlangen naar een eigen kind werd steeds sterker. Ik was inmiddels 37 en als ik nog zwanger wilde worden kon ik niet al te lang meer wachten.
Maar Laurens twijfelde. Hij had tenslotte al twee dochters en vond het eigenlijk wel prima zo. En nu ik echt onderdeel van zijn gezin was hoefde daar toch niet nog een baby bij? Het leeftijdsverschil met de meisjes zou dan ook wel erg groot worden. Hij was al over de vijftig en zag die gebroken nachten eigenlijk niet meer zitten.
Hoewel ik graag eerlijk tegen hem wilde zijn heb ik heus weleens overwogen om de pil maar eens over te slaan om zo een zwangerschap te forceren. Maar dat kon ik niet. De dag na mijn veertigste verjaardag heb ik hem een ultimatum gesteld. Tegen beter weten in wilde ik hem nog een half jaar geven om tot een beslissing te komen, anders zou ik bij hem weggaan. Hij dacht dat ik een grapje maakte maar ik was bloedserieus. Laurens hield voet bij stuk, hij wilde het echt niet. Ik was er kapot van maar het verlangen om zelf moeder te worden was sterker dan de liefde voor Laurens en zijn dochters.
Dat is nu twee jaar geleden. Ik heb mijn leven heus wel op de rit met een fijne baan, een leuk appartement in het centrum van de stad en lieve vrienden om me heen. Maar ik ben nu 43 en heb nog steeds geen baby. Via via hoorde ik dat de nieuwe relatie van Laurens alweer over is. Daarom ben ik zo verward dat ik deze bloemen van hem krijg.
Wat wil hij met dit kaartje zeggen? Dat hij het weer met me wil proberen? Ik houd nog steeds van Laurens. Maar als hij geen kind meer wil zal ik nooit moeder worden. En dat vind ik verschrikkelijk moeilijk om te accepteren.’
Door: Yvette
