Birgit dacht dat deze vent ‘t nog wel eens zou kunnen zijn
‘Mag ik je even voorstellen aan mijn vrouw’, zei hij toen.
‘We hadden een klik, een fling, een ding. We hadden gegeten, gepraat tot diep in de nacht, gezoend, gevreeën. De dag erna belde hij. En toen weer. Om af te spreken, want hij miste mij ook. Ik was blij, dolblij, gelukkig, euforisch. Hoeveel jaar was dit geleden? Hoe lang was ik al single met hoeveel kansloze dates op een rij? Ik had de hoop al opgegeven. In mijn eentje was ook oké. Totdat ik die avond aan de bar zat, hij naast me kwam zitten en we aan de praat raakten. Alsof we al eeuwen zo zaten, zo voelde het. Die eerste zoen! Erotisch en opwindend en tegelijkertijd alsof die er nu eenmaal gewoon bij hoorde omdat het tijd was.
De tweede keer dat we afspraken haalden we het dessert niet eens, zo gretig als we waren om met z’n tweetjes te zijn. Die vrijpartij was onstuimiger dan de eerste. Intenser ook. Zo intens dat het de dag erna bijna een droom leek. Maar dit was om de dooie dood geen droom want voordat ik écht naar hem kon verlangen hing hij alweer aan de bel. Hij moest me zien. Net als ik hem.
Zes eindeloze avonden samen waren we verder. Zes avonden die er samen goed voor waren dat ik weer in de liefde geloofde. In het wonder, in hem, in ons. Morgen zouden we elkaar weer zien. Morgen al. Ik zou voor hem gaan koken. Een visje met iets groens zou genoeg zijn als er maar genoeg wijn zou zijn en daar zou hij voor zorgen.
Ik ging naar het tuincentrum die middag. Niet dat ik daar kind aan huis ben, maar ik zou en moest mijn terras doen voor morgen. Veel planten, veel bloemen. Een overvloed, een zee.
Bij de kaarsen – een karig assortiment in deze tijd van het jaar – zag ik hem. Eerst uit mijn ooghoek, was hij het echt? Een schok en toen het besef dat hij het echt was en de golf van gelukzaligheid die dat veroorzaakte. Ik had haar niet eens gezien. Daar was ik te blij verrast voor. Ik zag wel zijn gezicht, want daar was iets mee. Hij keek niet blij. Hij keek geschrokken.
En toen zag ik haar. Ze stond achter de buggy. Of het een jongen of een meisje was, daar in die buggy? Ik riep zijn naam. Misschien klonk het wel wanhopig. Het klonk in ieder geval te hard, want ik had mijn stem niet onder controle omdat ik mezelf ook niet onder controle had. Hij kuchte, hij kleurde, hij schraapte zijn keel en toen zei hij:
‘Hey hallo. Wat leuk. Dat is lang geleden. Mag ik je even voorstellen? Dit is mijn vrouw.’
Mijn wereld stortte in en het scheelde niet veel of ik stortte in. Ik maakte me uit de voeten zodat ze mijn tranen niet zouden zien. Misschien was ik al te laat en waren de eerste tranen al over mijn wangen gerold zonder dat ik er erg in had gehad.
We hadden een klik, een fling, een ding. Alleen was hij al getrouwd en wist ik dat niet omdat hij het daar met geen woord over had gehad.’
Birgits naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’
