Bijna niet te geloven
We hadden te vroeg gejuicht
Terwijl mijn vader nog in het ziekenhuis lag om te herstellen van een hartinfarct, sloeg het noodlot opnieuw toe. Een herseninfarct dit keer. Door de bloedverdunners en de opdonder die zijn vaten gekregen hadden, was er waarschijnlijk kalk losgeraakt, dat vervolgens een ader verstopt had, zo legde de arts uit.
Ook dit overleefde mijn vader, en weer waren we dolblij en opgelucht, maar het werd ons ook duidelijk dat we geen enkele garantie hadden dat het goed zou blijven gaan. Of hij, als zijn hart er opnieuw mee op zou houden, weer gereanimeerd wilde worden, vroeg de arts aan mijn vader. “Puur protocol,” zei hij erbij. Hij had een formulier bij zich waarop hij ja of nee moest aanvinken.
Mijn vader kon niet praten na het herseninfarct, maar knikte ja. Weken later, toen hij nog steeds nauwelijks uit zijn woorden kon komen, legde hij met veel moeite uit dat hij ja had gezegd, omdat hij nog twee wensen had: hij zou zo graag nog meemaken dat mijn broer een leuke partner zou vinden en dat mijn man en ik een kind zouden krijgen. Hij wist dat we in die tijd met ivf bezig waren, maar ik was inmiddels veertig en succes bleef uit, helaas…
Mijn vader knapte steeds verder op. Hij kreeg een icd, een apparaatje dat af en toe de hartfunctie overneemt, en dankzij veel logopedie en grote wilskracht ging zijn spraak ook enorm vooruit. Voor zijn gevoel leefde mijn vader in reservetijd en hij besloot er zoveel mogelijk van te genieten. Een jaar later was hij weer zo fit dat hij met mijn broer, zus en mij naar New York vloog. “Wat fantastisch dat we dit allemaal nog met elkaar mee mogen maken,” zeiden we dagelijks tegen elkaar. Mijn broer kreeg een relatie en ging samenwonen. Mijn man en ik verhuisden, weg uit het kindvriendelijke dorp waar we woonden.
En toen, vier jaar later, was ik spontaan in verwachting. We konden het nauwelijks geloven, het voelde echt als een wonder. “Pap, mam, we willen jullie iets vertellen…” En tegen alle statistieken in beviel ik dit jaar, op mijn vierenveertigste, van een prachtige, gezonde dochter. We vieren haar eerste kerstfeest met de hele familie, en mijn vader is erbij.
Door Karlijn van Delft
