Bianca paste jarenlang op drie jongetjes – later jongens
‘De dag dat ik mijn baan opzegde werd ik afgedankt als een stuk oud vuil.’
‘Ik paste jaren achtereen op haar kinderen. Drie lieve jongetjes – later jongens – die het niet altijd even makkelijk hadden met hun alleenstaande moeder die zestig uur in de week werkte en het grootste gedeelte van de tijd zo gespannen als een veer was. Ik weet dat ze me waardeerde en hoe kan het ook anders. Ik zorgde niet alleen voor haar kinderen, ik kookte, maakte schoon, deed de was. Om half acht in de ochtend was ik present. Om half acht in de avond ging ik naar huis. Daarvoor werd ik goed betaald, maar ik bracht ook offers. Mijn sociale leven stond gedurende de werkweek op een laag pitje. Tegen de tijd dat ik thuiskwam was ik bekaf.
Naarmate ik langer bij hen was, werd ik steeds meer als een vanzelfsprekendheid gezien. Hoewel ik goed snapte dat ze niet elke dag de slingers voor me ophing had ik er wel degelijk last van dat ze regelmatig kortaf tegen me deed of, erger nog, tegen me klaagde over haar financiën omdat ‘alleen al de opvang van haar jongens klauwen met geld kostte’.
Toen ik op een dag zei dat ze dan misschien haar baan op moest zeggen en zelf voor ‘haar jongens’ moest gaan zorgen, speelde ze de vermoorde onschuld: ‘Zo bedoel ik dat toch zeker niet, gekkie!’
Ik kon niet eeuwig blijven hangen in deze baan en dat wilde ik ook niet. Tegen de tijd dat de jongens zo groot zouden zijn dat ze me niet meer nodig hadden, wilde ik een andere baan hebben. Die kwam veel sneller dan ik dacht. Ik had zelf nog niet eens echt gezocht toen een jong gezin in mijn buurt me vroeg om vier dagen in de week op hun baby te passen.
Over hun aanbod hoefde ik echt niet lang na te denken.
De dag dat ik zei dat ik met haar moest praten en haar vertelde dat ik, hoewel de jongens me aan het hart gingen, toch voor een ander oppasadres had gekozen, sloeg ze om als een blad aan de boom. Ze was gepikeerd, tot op het bot beledigd zelfs, over mijn ‘brutaliteit en ondankbaarheid’. Hoewel ik twee maanden van tevoren liet weten dat het einde eraan zat te komen, stuurde ze me na een week weg. De jongens mocht ik nooit meer zien, liet ze me weten. Die hadden lang genoeg onder mijn slechte invloed geleden.
Toen ik afscheid van ze nam huilden ze alle drie – en ikzelf nog het meest. Alleen hun moeder stond er ijskoud bij. Voor de laatste week heeft ze me nooit betaald. ‘Ga maar procederen over dat geld als je het allemaal zo goed weet’, zei ze.
Na een jaar liep ik een van de jongens bij toeval tegen het lijf in de stad. Ik liep enthousiast naar hem toe maar het enthousiasme was niet wederzijds. Blijkbaar had zijn moeder hem ervan overtuigd dat ik het na al die jaren niet eens waard ben om aardig tegen te doen.’
Bianca’s naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
