Betsy’s collega was niet alleen stukken jonger dan zijzelf maar ook jaloersmakend mooi
‘Toen ze die dag huilend van het toilet terugkwam had ik haar serieus moeten nemen.’
‘Vorige week las ik een stukje in het AD over een filosoof die was vertrokken bij de Radboud Universiteit in Nijmegen. ‘Regelrechte klootzakken met nul berouw’ zou de reden zijn van haar vertrek. Het moge duidelijk zijn dat deze mevrouw slachtoffer was van grensoverschrijdend gedrag. Wat haar veel pijn had gedaan – en nog deed – is dat er een cultuur van zwijgen, wegkijken en niet serieus nemen van melders zou heersen. Vooral dat ‘wegkijken’ trof me.
In mijn jonge jaren werkte ik bij een auto-importeur. Zonder te willen generaliseren betrof het hier een mannenwereld van de soort man die niet per se uitblinkt in fijngevoeligheden. Twee vrouwen werkten er op de betreffende afdeling. Ikzelf en een collega die niet alleen veel jonger was dan ik maar ook oogverblindend en jaloersmakend mooi. Zo mooi dat mensen zich op straat voor haar omdraaiden, terwijl ze zich zelf niet eens bewust leek te zijn van al die aandacht. Arrogant, oordeelde ik destijds over haar. Terwijl ik achteraf eerder denk dat ze gewoon echt naïef was en het oprecht niet in de gaten had.
Is het ‘t lot van mooie meisjes dat ze sneller lastig worden gevallen door kerels die zich vrijheden permitteren waar ze geen recht op hebben? Kerels die hun poten niet thuis kunnen houden en denken dat ze mogen pakken wat ze anders nooit zullen krijgen? Op een middag kwam mijn mooie collega in ieder geval ons kantoor binnen, huilend, over haar toeren, beschaamd. Ze was notabene op het damestoilet lastiggevallen door een van de mannen op onze afdeling. Hij was haar achterna gekomen, had haar bij haar borsten gegrepen en geprobeerd om haar te zoenen. Ze vroeg wat ze nu moest doen. Moest ze naar onze baas gaan om haar verhaal te vertellen? Zou die haar geloven?
Ik dacht het niet, zei ik, dat onze baas haar zou geloven. Want het was toch ook moeilijk te geloven? Welke man achtervolgt een vrouw op haar werk nou naar de wc om zich daar aan haar te vergrijpen? Ze huilde dat ze dit nooit zou verzinnen. Dat zou toch ziek zijn? Ik liet het erbij. Toen ze met de moed der wanhoop aan me vroeg of ik haar wel geloofde, haalde ik mijn schouders op.
De dag erna had ze zich ziekgemeld en een paar weken later nam ze ontslag. Als ik het haar nu zou kunnen vragen zou ze antwoorden dat het wegens ‘regelrechte klootzakken met nul berouw’ was en een cultuur van zwijgen, wegkijken en het niet serieus nemen van de melder.’
Betsy’s naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
