Betrapt
Ken je dat? Je schuldig voelen, terwijl je niets verkeerds hebt gedaan?
Vandaag gebeurde het weer: ik rijd rustig met mijn auto over de snelweg als er een politieagent op zijn motor naast me komt rijden en door mijn raampje naar binnen kijkt. Ik kan er niets aan doen, maar het eerste wat ik doe is op mijn snelheidsmeter kijken: nee, ik rijd niet te hard. Vervolgens op de stoel naast me. Waar is mijn telefoon? Keurig in mijn tas en zeker niet aan mijn oor… Ik heb mijn gordel om, mijn auto is gekeurd en de verzekering betaald. Waarom voel ik me dan toch betrapt?
Hetzelfde als het alarm afgaat als ik een winkel verlaat. Zelfs als ik zeker weet dat ik niet ‘per ongeluk’ iets in mijn tas heb gestoken, voel ik me toch een beetje schuldig. Alsof de hele wereld naar me staat te kijken, terwijl ik echt niets verkeerd heb gedaan. Sterker nog, (bijna) altijd ben ik het braafste meisje van de klas.
Wat is dat toch, dat je het idee hebt dat je iets fout doet als je zonder boodschappen langs de rij voor de kassa loopt? Ik begin dan altijd een beetje ongemakkelijk te lachen terwijl mijn ogen langs alle mensen schieten die naar me staan te kijken. Nee, ik heb mijn tas niet volgeladen met onafgerekende boodschappen. Maar ojee, ik ben wel hiervoor bij de drogist geweest… Ze zullen toch niet denken dat ik de shampoo… Zit het bonnetje wel in mijn tas?
Uiteindelijk gebeurt er natuurlijk niets. De politieagent rijdt gewoon door, het alarm blijkt voor iemand anders te gaan of gewoon kapot te zijn en niemand legt me een strobreed in de weg als ik de supermarkt uitloop. Maar het blijft een onaangenaam gevoel.
Door: Sylvia Emonts
Sylvia Emonts is freelance journalist en schrijft al heel lang voor verschillende tijdschriften. Ze is dol op concerten, weekendjes weg en op haar twee kinderen die in België studeren. Voor Franska schrijft ze over dingen waar ze blij van wordt, of juist niet…
