Beste mevrouw Marijnissen, dag Lilian
Mevrouw voelt in jouw (ik tutoyeer ook gewoon, vind je goed, toch?) geval wel heel vreemd, want je bent potdorie dertien jaar jonger dan ik en als iemand het stempel ‘benaderbaar en toegankelijk’ verdient, ben jij het.
Je kreeg niet voor niets de Klare Taalprijs voor het duidelijkst sprekende Kamerlid. Dat kan ook bijna niet anders met een vader die rustig ‘even dimmen’ tegen de toenmalige Kamervoorzitter Frans Weisglas zei. Jij bent, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Jesse Klaver en Geert Wilders, niet van de ingestudeerde betogen en rollenspellen. Wel komt er bij jou (onder de douche? Tijdens het wandelen?) een klinkende oneliner op en die zet je strategisch in. En gelijk heb je. Politiek en pers drijven er op, op klinkende zinnen. Als het even kan kort.
Je bent de jongste lijsttrekker (en hoe heerlijk dat er zoveel vrouwelijke lijsttrekkers zijn, we belichten er deze week elke dag één), maar in jaren waarschijnlijk het langst actief. Ik denk dat jouw vader jou partijprogramma’s voorlas in plaats van Jip en Janneke. En in plaats van naar de speeltuin gaan, werd jij gefotografeerd voor het campagnebeeld van de SP. Al denk ik dat je vader je heus op de terugweg meenam naar de speeltuin. Of naar het voetbalstadion, ook een grote liefde van je. Dat is geloof ik een van de eerste dingen waar jij naar verlangt als het straks allemaal weer ‘normaal’ is. Op de tribune zitten bij Feyenoord en je dan ook even niet druk maken over die exorbitante salarissen van voetballers. Want dat jij dat grote onzin vindt (net als de tonnen die artsen in het ziekenhuis krijgen) l, daar hoef je niet eens een oneliner voor te verzinnen, dat weten we echt wel.
Dat jij de politiek in ging is net zo logisch als dat de zoon van Richard Krajicek gaat tennissen. Je vader, je moeder (gemeenteraadslid voor de SP in Oss), een studie politicologie; je werd in één rechte lijn klaargestoomd voor deze roeping. Wat zullen we onwaarschijnlijk trots op je zijn. Ik bedenk dan zo dat je de avond voor de verkiezingen bij je ouders aan tafel aanschuift en terwijl jullie een vorkje prikken de dag van morgen gaan bespreken. En oh, wat zou ik daar dan graag een vlieg op de muur zijn.
Door: May-Britt Mobach
