Beste Lewis Hamilton,
Zo, zit je alweer in een jetje richting Monza?
Of maak je even een pitstop (ik realiseer me al typende pas dat het in een brief aan jou best een flauw woordgrapje is, maar zo was het dus niet bedoeld en om het om die reden aan te passen vind ik ook weer zowat) thuis?
Ik heb je niet gezien, maar wel gehoord. En überhaupt gemerkt dat je er was. Ik woon vlakbij Zandvoort moet je weten, en kon ineens niet meer naar onze favoriete ijssalon. Er waren zelfs scholen dicht omdat ze totaal onbereikbaar waren door het Formule 1-geweld. Er was protest, maar ik hing de vlag uit. Een zwartwit geblokte en een van Nederland. Je moet weten dat mijn geliefde al met zijn zusje en vader op een kleedje in de duinen naar de Formule 1 ging kijken. En nu, 36 jaar later, was het circus er weer. Ik hoorde helikopters boven mijn achtertuintje en met een beetje geluk hoorde ik jullie gas geven. Jij stond vrijdag al op de voorpagina van de grootste krant van ons land. Want hoewel wij vanzelfsprekend team Max zijn, jij bent een superster. En dat jij in ons kleine Zandvoort was aangekomen, dat liet ons niet onberoerd.
Ik keek uiteindelijk met mijn lief op onze telefoon aan het strand. Af en toe vloekten we want dan viel de verbinding weg. We waren, vermoed ik, niet de enigen die aan het livestreamen waren. Ik zag je grommen en vechten en beluisterde jullie bandenstrategie. Sorry, maar ik heb jouw medium banden echt versleten gekéken.
De rest is history, in ons geval echt history, maar waar ik het even over wil hebben is jouw speech. Over Max. Hoe goed hij had geracet, hoe hard jij je best had gedaan om te winnen, maar dat het niet gelukt was. Geen laf geklets van: ‘Ik heb hem zijn Zandvoort gegeven’, nee hoor, jij was er keihard voor gegaan en hij was de sterkste gebleken. En toen had je het over Zandvoort. Over het circuit, maar vooral over het publiek dat je zeldzaam enthousiast en leuk vond en dat Zandvoort nu al tot je lievelingscircuits behoort. En daarmee ben jij mijn lievelingsrunner-up. Want hoe leuk en knap en goedgekleed ik je ook vind, ik zie je toch graag op dat ene treetje lager.
Oh, en Lewis, ik wil niet je hele droom kapot sabelen, maar dat mooie weer van dit weekend, dat is wel een gevalletje geluk. Hollands weer is like a box of chocolates: you never know what you’re gonna get.
Door: May-Britt Mobach
