‘Ik vroeg me ernstig af of hij met mij op date was of met de serveerster’
De avond begon veelbelovend. Ik had afgesproken met iemand waarvan ik dacht dat we een geweldige klik hadden.
Onze gesprekken waren levendig en onze interesses leken overeen te komen en dus besloten we om elkaar te ontmoeten in een gezellig restaurant.
Al snel merkte ik echter dat mijn date, laten we hem Alex noemen, goed kon flirten. Dat had leuk kunnen zijn als hij dat ook daadwerkelijk met mij had gedaan. Helaas bleek hij meer oog te hebben voor de serveerster. Vanaf het moment dat ze aan onze tafel verscheen, veranderde zijn aandacht volledig. Terwijl ik enthousiast probeerde een gesprek op gang te houden in de hoop dat hij mijn ticket uit die ellendige datingjungle zou zijn, merkte ik dat zijn blik keer op keer naar haar toe dwaalde.
Het leek wel een slechte film waarin mijn date en de serveerster een onbedoelde hoofdrol speelden. Ineens had ik het gevoel alsof ík hun date aan het crashen was. Nog nooit had ik iemand van de bediening zo vaak naar een tafel zien lopen en telkens weer raakten ze verwikkeld in diepgaande gesprekken, terwijl ik werd genegeerd als een onbelangrijke bijzaak. Ik kon wel janken.
De avond werd al snel een absurd tafereel van ongemak. Ik probeerde wanhopig mijn gevoel van eigenwaarde vast te houden terwijl mijn date en de serveerster praatten over alles, van gerechten op het menu tot hun gedeelde liefde voor foute films. Terwijl ik naar hun geanimeerde gesprekken staarde, voelde ik me steeds kleiner worden.
Je zou denken: waarom ga je dan niet gewoon weg? Maar ik voelde me als aan mijn stoel genageld. En daarbij besloot ik dat ik, als dit toch niet de liefde van mijn leven was, het er maar beter van kon nemen. Ik bestelde cocktail na cocktail zonder dat iemand het doorhad. Onze serveerster vond het uiteraard geen probleem: iedere reden om richting onze tafel te komen was er één.
Uiteindelijk besloot ik dat het genoeg was. Ik wist dat ik mezelf niet langer hoefde te kwellen in deze ongemakkelijke situatie. Met een geforceerde glimlach vroeg ik om de rekening die ik direct naar hem toe schoof. No way dat ik ging betalen voor deze grap van een avond. Alex liep teleurgesteld met me mee naar buiten, waar we afscheid namen.
Terwijl ik wegliep besloot ik nog een keer achterom te kijken en je raadt het al: hij had zich linea recta omgedraaid om terug naar binnen te lopen. We hebben elkaar nooit meer gesproken. Misschien zit hij wel nog steeds aan dat tafeltje te kwijlen, ik heb werkelijk geen idee. Wel heb ik hier een heerlijk verhaal aan overgehouden waar ik na jaren nog steeds smakelijk om kan lachen en daar ben ik hem enorm dankbaar voor.
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen. Wil jij ook iets delen met onze lezeressen, mail je verhaal dan naar info@franska.nl.’
