Ben ik nou echt zo belegen omdat ik niet van tatoeages houd?
Hier in huis was het met mijn pubers jarenlang discussie numero uno: wel of geen tatoeage of piercing…
Blijkbaar ben ik nogal van de oude stempel aangezien ik een onbeschreven huid heb en maar één gaatje per oor. ‘Hopeloos ouderwetsch’, volgens mijn kinderen. Vooral omdat ik nogal uitgesproken ‘Neen’ zei toen mijn dochter op veertienjarige leeftijd vroeg of ze een tweede gaatje in haar oor mocht. Ik vond het zonde van die mooie kleine oortjes.
Maar ja, het zijn haar oortjes, dus zei ik uiteindelijk maar dat ze moest doen wat ze niet laten kon. Ik wist natuurlijk allang dat ze het niet durfde te laten doen als ik niet met haar meeging naar de juwelier en zo kon ik het nog twee jaar rekken. Maar zodra ze zestien werd zaten er in rap tempo opeens drie gaatjes per oor en een helix in haar oorschelp. Toen dat ding behoorlijk ging ontsteken en er weer uit moest, hoopte ik even dat ie er nooit meer ingeschoten zou worden, maar helaas.
Zo ook gedoe om tatoeages, ook die vinden mijn kinderen razend interessant. Inmiddels heb ik daar ook niks meer over te zeggen want ze zijn allebei meerderjarig. Maar ik hoop zo dat ze zich er niet aan wagen want dan gaat ie er ook nooit meer af. Ik krijg soms plaatjes onder mijn neus gedrukt van zonsondergangen, Maori-tekeningen of lotusbloemen en dan kijken ze me hoopvol aan. ‘Deze dan, mam? Of dit?’ Stiekem hoop ik dan dat ze proberen om me op te kast te jagen, maar ik ben bang dat er binnenkort echt een plaatje van het een of ander op een arm of been verschijnt. Ik heb zelfs een keer gedreigd dat ik er dan ook een zou nemen, maar daar heb ik alleen mezelf mee.
Ik ben er gewoon niet zo van, maar soms denk ik dat ik de enige ben. Want ik zie ook steeds meer vrouwen van mijn generatie met een nieuwe tattoo verschijnen. Op een blote schouder, arm of voet. Vaak prachtige plaatjes hoor en ze zijn er altijd heel blij mee. Maar het is gewoon niets voor mij. En dan bekruipt me weer het gevoel: ben ik nou echt zo verschrikkelijk belegen?
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
