Franska.nl

‘Het is daar heel warm en vochtig. Moet je niet naartoe gaan’, hoorden we een Amerikaan in Siena op een terras aan andere Amerikanen uitleggen. Hahahaha. Mooi zo, maak mekaar maar van alles wijs. Dan blijft het er misschien nog een beetje rustig.

Liguria dus

Ik móet hier gewoon wel naartoe. Al is het alleen al vanwege de pesto. De eerste keer dat ik dat spul at, wist ik niet wat ik proefde. Ik zag iets spaghetti-achtigs met een groene kwak erop liggen op de borden op het tafeltje naast ons. Nieuwsgierig (vooral naar eten) als ik ben moest ik dat natuurlijk ook proeven. Pesto. Nooit van gehoord. We hebben het hier over 1978 hè. Basilicum was in Nederland hooguit in gedroogde vorm in potjes te koop.

Ik zat me al proevende steeds maar af te vragen waar die verschrikkelijk lekkere smaak toch vandaan kwam. En maar gissen. Iets uit het bos? Iets van kruiden uit het bos? Varens? Iets van die heerlijke zeedennen? Ik had geen enkele clou. Is inmiddels wel goed gekomen hoor.

Maar serieus, die smaak had ik nog nooit geproefd. Ik vond het zo ongelofelijk lekker en was blij dat ik het een tijdje later op de kaart zag staan bij een nogal duur Italiaans restaurant in Amsterdam (dat intussen trouwens niet meer bestaat). Natuurlijk werd ik heel blij toen ik het zag staan. En wat kreeg ik? Pesto gemaakt van gedroogde basilicum uit een potje. Was niet alleen niet om te éten, ik kreeg er ook nog een acute hoestbui van. Jek, jek, jek. Die hadden duidelijk de kok horen fluiten en wisten niet waar de lepel hing. Je merkt, ik gooi er maar even een culinaire variant op een bekend gezegde in.

Die pesto at je in Liguria toen nog alleen met trenette. Een soort dikkige, smalle tagliatelle. Daar kreeg je dan ook meestal op je bord nog een paar stukjes gekookte aardappel bij en wat sperzieboontjes. Later kwamen ineens de trofie in beeld. Van die korte, gerolde pasta-friemeltjes. Ook niet vies. En nog later zag ik ook lasagne al pesto op de kaart staan. Leek me een beetje mwa. Jaaaarenlang niet geprobeerd. Want wat denk jij als je dat hoort? Hetzelfde als ik misschien? Je ziet het toch al voor je? Ik moest er niet aan denken, leek me zo’n zware hap, een ovenschotel met lagen dikke pastavellen, waarschijnlijk nog iets room-kaas-achtigs qua saus en dan nog pesto erdoor…

Kon het niet laten
 

Toch maar een keer geprobeerd. Krijg je van die flinter-flinter-dunne velletjes pasta waar tussendoor een heerlijk romige pesto is ‘gevlochten’. Geen idee hoe ze het doen en het maakt me ook niet uit. Als ik er maar elke dag een bordje van mag eten. Ik móet dus gewoon altijd even langs Liguria, al was het alleen al daarvoor. Jeemigdepemig wat is dat toch lekker. Kijk, zo ziet het eruit:

Natuurlijk wil ik in een vakantie ook nog graag even de zee zien en in een bootje zitten. Dat gecombineerd met die pesto is wat mij betreft echt feest.

En dan thuis weer eindeloos nagenieten en lekker vaak zelf pesto maken. Gewoon een kwak over een bordje gekookte sperzieboontjes is ook een aanrader. Of door koude bulgur. Als een soort bijgerecht. Of op een geroosterd toastje. Of een schep in de minestrone. Of… je hoort het al, ik krijg het wel op ;-)

En uiteraard heb ik hier ook een vast logeeradresje. Bij een meneer die Luigi heet, maar die door ons altijd Barabas wordt genoemd. Als ie het niet hoort natuurlijk. Gewoon omdat ie daarop lijkt. Ken je Barabas nog, die professor uit Suske en Wiske? Heel aardige man, die bij vertrek ook altijd iets van onder de receptiebalie tovert en in m’n handen duwt. Zo lief.

Ze hebben hier trouwens ook lekker ijs. En lekkere snackjes bij de aperitivi. Veel ook. En verrukkelijke focaccia. Je begrijpt het al: dat hele gezonde gewandel en gezwem wat ik net achter de rug heb in Toscane gaat hier weer helemaal overboord. Op de valreep nog een paar kilo erbij gesnaaid straks dus. Maar goed. Dat beschermt je tegen de barre winterkou. Scheelt een jas, zeg maar.

Liefs uit Italië en een fijne week

PS Zelf pesto maken? Bos basilicum, klein teentje knoflook, lekker veel versgeraspte Parmezaanse kaas (niks pecorino!) eventueel wat verse pinoli (= pijnboompitjes). Pas op, die kunnen best te oud en daardoor ranzig worden. En heel veel van de allerlekkerste olijfolie. Dat allemaal in de keukenmachine tot het bijna mayonaise-achtig wordt. Ik weet, zo ziet het er niet uit in de potjes die wij in Nederland zien, maar mooi dat het er zo wel uitziet bij de beste tentjes in Liguria. En daar komt het tenslotte vandaan.