Franska.nl

Beloofd is beloofd

 

Komt ie dan. Vorige week heb ik hier beloofd dat ik de rest van het jaar alleen maar leuk zou doen. Hum. Is hopelijk geen wet van Meden en Perzen.

 

Of erger nog: ‘een goed voornemen’? Want daar doe ik al helemaal niet aan mee. Vind ik zo’n opgelegde onzintraditie. En ik sta daarbij qua vrolijkheid ook nog eens niet voortdurend voor mezelf in. Maar toevallig werd ik deze week best vaak blij.

 

Om te beginnen omdat onze Finse vrienden hebben aangekondigd dat ze eind van de maand langskomen. Joepie! Veel te lang niet gezien. Ik zit nu al te bedenken wat voor leuks we allemaal gaan doen en wat voor lekkers ik allemaal ga maken voor ze. Het meeste verheug ik me op het moment van weerzien. Als ik ze maar niet fijnknijp bij de eerste knuffel. Want ik ben zo blij dat ze komen, moest een traantje van blijdschap wegpinken.

 

Ik was ook nog vakantieplannen aan het maken. Je hoeft niet eens te gaan, want van gewoon lekker een partij erop los googelen kun je al in topstemming komen. Dat doe ik sowieso het hele jaar tussendoor. Als ik weer iets leuks op Instagram of in een tijdschrift spot zit ik alweer te kijken of ik daar niet toevallig langs kan, onderweg naar een vakantiebestemming. Nu zag ik weer iets aan een meer in Noord-Italië. Mmmm…

 

En dan al die dappere, vrolijke sneeuwklokjes die de kop opsteken in de tuin. Heerlijk. En die bloeiende winterjasmijn. En die lolbroeken van mussen en mezen. Een feest voor het oog. 

 

Ik heb ook een klein rotklusje gedaan waar ik tegenaan hikte, terwijl ik wist dat het een klusje van niks was. Geen hond die het opvalt wat ik heb gedaan, maar ik weet het, dus dat is genoeg. Die ongeschilderde hoek in de keuken, waar een verwarmingselement is weggehaald, is ineens wit. Met een restje witte verf dat ik nog ergens had staan even lekker zitten kwasten. Elke keer als ik ernaar kijk word ik blij.

 

Als klap op de vuurpijl kreeg ik ook nog zomaar een cadeau opgestuurd. Een speciaal voor mij gemaakte ‘Hands off my chocolate’-reep. Mag je dus helemaal alleen opeten. Want zo werkt dat bij Hands off my chocolate. Op elk stukje staat ‘mine’. Tenminste, dat denk ik, want ik zag het pas bij het laatste stukje. Die andere zaten al in m’n waffel voordat ik het goed en wel in de gaten had blijkbaar. Trouwens, ik heb hem toch helemaal eerlijk gedeeld met m’n man. Veel leuker dan in je eentje ongemerkt alles achter elkaar wegwerken.

 

Nou ja, oké 

 

Eén dingetje waar ik droevig van werd. Behalve alle ellende in Australië en het Midden Oosten en het gespeculeer en alle visies en meningen daarover. Wie ja/nee de foute partij is bijvoorbeeld. Alsof we überhaupt echt iets begrijpen van wat daar speelt. Weten we over een jaar of driehonderd misschien pas, als we er ooit achter komen… Maar ik heb besloten niet over de wereldproblematiek te praten, daar hebben we nu achtendertig presentatoren van talkshows voor. Lijkt me wel genoeg.

 

Nee, er is een ander dingetje waar ik (serieus voor het eerst) echt droevig van werd. De kerstboom die weg moest. Want voor het eerst had ik een blauwspar die niet uitviel. Geen naaldje, niks. Die er na het aftuigen nog net zo goed uitzag als toen ie binnenkwam. Behalve dat ene takje dan, dat al geknakt was bij aankomst. Dat ik meteen met drie tandenstokers en groen tuindraad had gespalkt. Zag je niks van; pas bij het aftuigen vielen precies van dat ene takje alle naalden af. Verder had ie zo door kunnen groeien. Maar ja, de afvalkalender zei dat ie donderdag buiten moest staan, dus dan doe je dat. Stond ie daar. Zo zielig. Afgedankt. Snik.

 

Heb er nog heel goed over nagedacht of ik een dennenboom in de tuin wil. Nee dus. Hoe zielig ook. Dat is meer iets voor m’n Finse vrienden, maar dan wordt het water naar de zee dragen. Ik twijfel nu alleen over die van volgend jaar. Misschien toch maar overslaan die kerstboom?

 

Ook stom!

 

Het leukste van de week vergeet ik bijna. Dat was namelijk m’n afspraak bij de cardioloog. Een jaar geleden ben ik geopereerd. Nu werd ik voor de tweede keer gecontroleerd. Alles perfect. Hoef nooit meer op controle te komen en mocht stoppen met bloedverdunners. Dat alles perfect was wist ik natuurlijk al lang. Nooit meer die last gehad die ik eerst had. Kostte me de laatste maanden voor de operatie twee volledige etmalen per week. Nou, dat dat weg is merk ik wel. Het gekke is, dat ik pas echt vrolijk werd toen de cardioloog zei dat alles perfect is. Heb er meteen een glaasje op gedronken. Al kreeg ik wel twee appjes van vrienden die zeiden: ‘O jee, geen wijntje meer dus, want dat is ook een bloedverdunner.’ Oeps. 

 

Ik wens jou een heel leuke week!

 

Liefs,

Franska