Franska.nl

Bejaardengym in bed

 

 

Ik doe tegenwoordig in bed aan bejaardengym. En voor wie nu aan spannende dingen denkt, ik moet je helaas teleurstellen.

 

 

 

Het gaat hier gewoon om wat oefeningen om soepel te blijven. Oefeningen die je niet meer in het park kunt doen, of thuis op de grond, omdat je dan niet meer omhoogkomt.

 

Ik wil er gewoon niet aan. Ik blijf in eigen huis(houden) en tuin, en vaak ook bij anderen thuis, veel te veel zware dingen doen. Heeft iemand hulp nodig bij het schoonmaken? Ik kom eraan! Met de tuin opruimen? Ik ben er voor je! Met witten of behang krabben? On my way! Ik vind het gewoon leuk om anderen te helpen.

 

Maar sinds ik twee jaar geleden een dubbele hernia opliep, is het gewone “door mijn rug gaan” een beetje heftiger geworden dan het eerst al was. Het gebeurt nu ook vaker en het is veel pijnlijker. Eigenlijk gaat het al mis als ik op een dag iets te vaak buk. En dat is niet alleen voor mij heel vervelend, maar ook voor mijn man. Die heeft in zijn takenpakket namelijk de boodschappen en het stofzuigen al extra toebedeeld gekregen. En dat vindt hij niet erg, maar hij vindt het wel raar dat ik dan bij anderen wél kan stofzuigen. En dat ik bij de verhuizing van mijn vriendin dan wél met de kratten met boeken loop te sjouwen. ‘Ga anders de koffie en de broodjes verzorgen,’ roept hij dan, ‘of de glazen uitpakken, en de kussentjes opfluffen.’ Maar van dat soort types lopen er op zo’n dag al een heleboel rond. Het lijkt wel of tegenwoordig steeds meer mensen iets mankeren, en dan ben ik zo iemand die vindt dat je niet zo moet zeiken.

 

Zou het de leeftijd al zijn? Waren die anderen gewoon net even eerder met de leeftijdsgebonden klachten, en ben ik nu gewoon ook aan de beurt? Ik gooi het namelijk nog altijd op de gevolgen van een auto-ongeluk, maar misschien is het inmiddels wel allang de ouderdom die toeslaat? Hè, jakkes. Ik ben nog niet zo ver hoor.

 

Maar manlief, die zich nog altijd suf traint om zijn geliefde sporten en hobby’s te kunnen blijven uitvoeren tot hij ongeveer 114 is, die begint mij nu zat te worden in bed. En dat is wel erg, toch? Ik heb het dan zó in mijn rug dat ik me niet meer kan omdraaien, terwijl te lang stilliggen ook weer niet fijn is. Dus ik draai me wel om, maar dat gaat gepaard met heel veel geluid en dito bombarie. Ik lig in de zijligging namelijk ook nog met een kussen onder mijn knie, en als ik dan wil switchen dan moet dat kussen dus ook mee naar de andere kant. Schijnt beter te zijn voor je rugklachten! Of eigenlijk tégen je rugklachten. En manlief schuift dan mopperend een beetje op. En nog een beetje. En nog een beetje. En van de week lazerde hij daardoor uit bed, en daar lag de grens wel, vond hij.

 

Ik moet dus nu oefeningen doen om een gewricht (het sacro-iliacale gewricht… ik wist niet eens dat ik het had) wat soepeler te houden. Dan kan dat extra kussen misschien weer uit bed. En dat houdt dus in dat je bijvoorbeeld op je rug ligt, en dan eerst het ene been langer maakt, en dan het andere. En zo nog wat andere oefeningen die je allemaal liggend moet doen.

 

Maar omdat ik zo slecht van de grond kom, doe ik die dan vaak maar even als ik net in bed lig. En manlief stoort zich daar mateloos aan. En hij vertrekt door dit alles ook steeds vaker naar de logeerkamer. Zucht.

 

Maar weet je??… Dat scheelt me toch een boel gesnurk naast me!!!

 

Wat een rust ervaar ik in die eenzame nachten met rugklachten.

 

Tsja… elk nadeel heb z’n voordeel, zeggen ze toch? En ik heb er weer eentje gevonden!