En we noemen ze…
Beatrijs: Ik merk dat ik wat teleurgesteld ben over die namen. Ik bedoel: zo jaren vijftig!
Niets is zo persoonlijk als het kiezen van een naam voor je kind. Wij namen daar tien jaar gelee lekker de tijd voor. Een paar harde criteria hadden we: geen top 20-naam, niet te tuttig en het moest ook lekker bekken. Niet écht hard & feitelijk, die laatste twee. Dus was het dikke Prisma Voornamenboek wekenlang mijn vakliteratuur.
Toch hadden we het bij de naamkeuze voor onze hond, jaren later, stukken lastiger. De dochter, die inmiddels luisterde naar de naam Doris, wilde een vinger in de pap en zat niet echt op een lijn met haar ouders die stoere, korte namen als Goof of Pim hadden bedacht. Haar favoriet: Fluitje. Tja, en dan kun je met alle goede wil van de wereld niet polderen. Hoewel. Ons doorgedrukte ‘compromis’ Pim leidde tot zulk groot verdriet bij het meiske, dat de aanstaande pup toch Pip ging heten. Over de top20-namen gesproken…
Haar favoriet: Fluitje. Tja, en dan kun je met alle goede wil van de wereld niet polderen
Maar. Er zijn mensen die het nóg gewichtiger aanpakken. Heel Nederland mocht meedenken. Naar verluidt zijn er duizenden mails ingezonden naar poezennamen@gmail.nl. En nu hebben de twee poesjes van Geert dus een naam. Tadatadatada: Snoetje en Pluisje.
Snoetje en Pluisje… Ik wil niet heel zeikerig doen, maar zijn die jarenvijftignamen nou het beste wat duizenden mensen hebben kunnen bedenken? Op Twitter zag ik heel wat originelere ideeën voorbijkomen: Mo & Fatima, Henk & Ingrid (die vond Franska het leukst), Bea & Trix, Minder & Minder, Jesse & Alexander, Pé en Vévé…
Dus óf heeft Geert niet goed gekeken naar al die leuke vondsten, of zag hij daar de humor niet van in. Of wilde hij gewoon niet polderen.
P.S. De katten hebben een Twitter-account (@Wilderspoezen); nu al meer dan 6000 (!) volgers.
Beatrijs Bonarius is tekstschrijver & eindredacteur. Een mediavreter, zoals ze zelf zegt. Met een vrolijke, scherpe blik – en dito toetsenbord – kijkt ze voor Franska naar de actualiteit.
