Franska.nl

Dat we in dit land jeuken van de wetten, is geen nieuws. Wie het op de arbeidsmarkt in zijn eentje niet redt wordt daarbij bijvoorbeeld ondersteund (Participatiewet), wie niet zelfstandig kan blijven wonen eveneens (Wet Maatschappelijke Ondersteuning – WMO). Deze knettergekke Kafkaiaanse toestand heeft met beide wetten te maken en de gevolgen zijn schrijnend.

Dit is hoe het begon 

Jenny’s zoon (nu 21 jaar) lijdt aan een ernstige vorm van autisme. Hoewel Jenny hem thuis jarenlang heeft omringd met de best mogelijke zorg, aandacht en liefde, komt er een moment waarop het zo niet langer kan. De ontwikkeling van haar zoon verloopt namelijk zo traag dat Jenny vreest dat hij zich later niet staande zal kunnen houden in de maatschappij als ze op deze manier aan blijft modderen. Na eindeloos wikken en wegen besluiten Jenny en haar man dat beschermd wonen een concept is dat kan helpen om hun zoon weerbaarder te maken voor later. Hun zoon is dan negentien jaar. Al snel blijkt hun beslissing een juiste. Want hoewel hun zoon maar hele kleine stapjes maakt en nog een lange weg te gaan heeft, zien ze wel groei. 

Dit is hoe het verderging

Hun zoon kwam in een instelling in een dorp nabij Eindhoven en dat is waar de Participatiewet overgaat in de WMO en Kafka om de hoek komt kijken. Heel in het kort? Eindhoven is als centrumgemeente namens 21 omliggende gemeentes gemachtigd om de budgetten voor beschermd wonen te beheren. Dat betekent dat onder meer de huur van Jenny’s zoon van Eindhoven moet komen. 

Echter: daar komen ambtenaren plots tot de conclusie dat de pot met geld helaas pindakaas leeg is en Jenny’s zoon, net als zijn mede-beschermd-wonen-huisgenoten, niet langer kan blijven. 

En dit is hoe het niet verder kan

‘Geen nood,’ roepen de verantwoordelijk ambtenaren in Eindhoven optimistisch. Want we hebben niet één alternatief, maar wel drie!

1. Jenny’s zoon kan naar de daklozenopvang.
2. Jenny’s zoon kan naar een verslavingskliniek.
3. Jenny’s zoon kaan naar een verpleeghuis voor patiënten met dementie.

Omdat Jenny er geen fiducie in heeft dat de daklozenopvang in geëquipeerd op een aandoening als autisme en haar zoon noch verslaafd noch dement is, ziet zij in geen van drie alternatieven een geschikte oplossing. Zou haar zoon dan wellicht in aanmerking komen voor beschermd wonen in een andere regio, vraagt Jenny zich af. Nou nee, Jenny! In andere regio’s zijn er namelijk ook al meer dan genoeg kwetsbare zielen en is er echt geen ruimte en budget voor nog meer beschermd-wonen – kandidaten?

Is dit het dan?

Het einde van het liedje? Als er niet snel iets gebeurt – en daar ziet het niet naar uit – moet Jenny haar baan als verpleegkundige vaarwel zeggen en haar kind weer in huis nemen. Met alle gevolgen van dien.

Lang leve de wetten!