Gisteren had ik het over een Italiaanse tuin. Het had allemaal nog veel erger kunnen zijn, als ik net zoveel tijd en geduld als ideeën zou hebben. Ik had ook een Italiaans huis in m’n hoofd namelijk. Gelukkig blijft het vaak bij ideeën en plannen. Achteraf gelukkig dan. Ik zie namelijk alleen maar alle voordelen en vergeet de plannen even voor te leggen aan mensen die ook de nadelen zien. Nou ja… vergeet. Is ook helemaal niet om vrolijk van te worden natuurlijk. Nadelen? Wil ik niks van weten. Dromen van mooie dingen is zoveel leuker. Wat ik in mijn hoofd had? Nou, heel erg veel. Maar het allermooiste, toen we ons huis vonden, leek me om een vloer te leggen van witte en zwarte grind-steentjes in een prachtig, kant-achtig dessin. Jazekerrrr, heel veel werk, maar mooooi!
Afgeluisterd verhaal
Ik ben al heel lang verliefd op die prachtige vloeren die je in Italië vaak voor kerken en in parkjes ziet liggen. Ik zag mezelf al weken op m’n knieën over de vloer kruipen om van lieverlee dat fantastische dessin te zien ontstaan. Eigenlijk dacht ik er tig jaar later pas aan, dat ik heel blij moest zijn dat ik er nooit aan begonnen ben. Want hoe houd je zoiets in hemelsnaam schoon? Er gaat natuurlijk gigantisch veel vuil tussen al die grindjes zitten. En pas heel kort geleden kwam ik er achter dat zo’n vloer ook nog een officiële naam heeft. Zat natuurlijk weer eens met open mond op een bankje voor een kerkje een gids af te luisteren die aan een groep kinderen uitlegde hoe en waarom en wat er met dat kerkje was. Tot ze over de vloer begon, die heet volgens haar verhaal: pavimento di riso. Vloer van rijst dus.
