Back to Black
Nu zijn wij met Flo wel wat gewend op het gebied van ‘raar’, maar dit keer is er echt iets aan de hand….
Of we lekker naar het strand gaan, vraagt de vrouw die me, oh verslaving, een tasje met daarin een wijd wapperende zomerjurk overhandigt. Bel en ik schudden allebei van nee. Ondanks dat je de mussen van de straat kan rapen, die zijn gisteren namelijk al van het dak gevallen zo warm was het, stappen wij in de auto.
Zaterdag is Flo-dag. Een uur heen en een uur terug, de vrouw kijkt een beetje bedenkelijk, maar wij verzekeren haar dat het huis de tocht waard is. Bovendien maken we het gezellig in de auto. Er wordt vooral veel gezongen onderweg. Wij gaan echt voor het record songteksten uit ons hoofd kunnen opdreunen. Wij kennen niet alleen het refrein van 9 to 5 en We Will Rock You, ook de coupletten worden woord voor woord afgevinkt.
Sommige artiesten komen elke rit wel terug. Amy Winehouse bijvoorbeeld. Tears Dry on Their Own en Back to Black waarin ze haar breuk met haar geliefde beschrijft en hij terug naar die ander gaat en Amy dus terug bij af is; Back to Black.
Met onze huidige lieveling Don’t Stop Me Now van Queen rijden we, net als Freddie Mercury, drijvend van geluk in opwinding, het knisperende paadje van het huis van Flo op. Zin hebben we. In Flo, in de zomer die eindelijk ontkoppeld is, in de komende paar uurtjes samen, in de dvd’s die papa voor haar heeft besteld en die we haar zo gaan geven. Zin in alles.
Flo zit in de keuken en is blij om ons te zien. Dat haar stem opvallend schor is, hoorden we al in het lieve filmpje dat een van haar begeleiders deze ochtend stuurde. Maar nu klinkt ze nog brozer. Ook Flo is opgewonden. Ze rent door de gang zonder dat haar voeten de grond raken, zo lijkt het. Als ik met Y, een van de lieve begeleiders, sta te praten over hoe de ochtend is geweest, komt Iggy de hoek om en trekt zachtjes aan mijn hand. ‘Mam, je moet even naar Flo komen, ze doet een beetje raar.’
Nu zijn wij wel wat gewend op het gebied van ‘raar’ dus als Iggy dit zegt, is er echt iets aan de hand. In de woonkamer zie ik Flo op de grond met haar benen in de lucht. Ik geloof dat ze lacht en huilt. Haar medebewoner houdt zijn handen voor zijn gezicht in opperste irritatie en ik snap hem. Het is ook zijn zaterdagmiddag. Het lukt ons Flo mee te nemen naar de auto waar we naar elkaar seinen zonder te praten. Geen wandeling maar, te riskant. Een raketje halen bij de benzinepomp lukt wel. Als ik in de auto blijf zitten, lukt het om Flo ook binnen te houden. Bel glipt naar buiten en komt binnen een minuut terug met de bestelling.
Een breaker voor Iggy, een Cola Zero voor mij, een Ice Tea voor zichzelf en een raketje voor Flo. Ondertussen heeft Flo een Italiaans broodje gespot dat ik voor mezelf had gekocht voor onderweg maar nog niet helemaal op heb gegeten. Ze moet en ze zal. In de ene hand het, inmiddels druipende, raketje, in de andere hand het broodje. We zeggen dat het broodje voor mij is. Dat ze later wel een hapje mag.
Maar haar luiken zijn dicht. Iggy vraagt me zachtjes en in het Engels of de autodeuren op slot zijn. Dat zijn ze. Natuurlijk zijn ze dat. Flo wil wandelen, want dat doen we altijd. Wij durven niet dus stellen een ander programma voor. Een stukje rijden en dan lekker in bad. Mijn meisjes en ik communiceren via de autospiegel. Pilletje geven? Ja. In gevallen van explosiegevaar geven we Flo Lorazepam om tot rust te komen. Bel weet, natuurlijk, waar het ligt. Aan de precieze manier waarop ze het aan Iggy uitlegt (‘In het kastje bij jou, bij de bijrijdersstoel daar met het klepje, niet naast je”) voel ik ook haar spanning. Iggy klikt er twee pilletjes van een halve milligram uit en Bel geeft ze aan Flo. We weten precies hoe het moet en wat er moet gebeuren in situaties als deze.
Flo ligt even zo stil met haar hoofd op de schoot van Bel dat ik een epileptische aanval vrees en daarna wordt de startknop voor geschreeuw weer ingedrukt. Alles wat we zeggen is verkeerd. Als we de auto geparkeerd hebben, rent Flo ons vooruit richting haar huis. De aardige begeleiders van de andere woongroep groeten haar. Flo zucht geïrriteerd.
Bel en ik praten zachtjes in het Engels. Dat we even weer helemaal terug bij af zijn, dat zijn de woorden die we zoeken. Maar hoe zeg je dat eigenlijk volledig de lading dekkend in het Engels?
We kijken elkaar aan en zeggen het precies tegelijk.
Back to Black.
Door: May-Britt Mobach
