‘Mijn baas neemt mijn klachten niet serieus’
Saskia was dolblij dat ze na lang solliciteren eindelijk bij een klein bedrijf aan de slag mocht. Eindelijk weer aan het werk, maar het liep heel anders dan ze had gedacht.
‘Toen ik drie jaar geleden na een grote reorganisatie mijn baan verloor had ik nooit gedacht dat het zo lang zou duren voor ik weer aan het werk zou zijn. Maar blijkbaar zagen potentiële werkgevers alleen maar mijn grijze haar en niet dat ik nog heel graag wilde werken. De ene na de andere afwijzing volgde en steeds vaker kreeg ik zelfs helemaal geen reactie op mijn sollicitatiebrief. Ik werd er gewoon moedeloos van.
Ik was dan ook heel erg blij toen ik na al die tijd eindelijk weer een baan vond. Weliswaar op een lager niveau dan ik gewend was en met een kleiner salaris, maar als ik wat zuiniger zou leven dan kon het net. Mijn baas is een vrouw en na een paar gesprekken met haar dacht ik dat het heel fijn zou zijn om met haar samen te werken, maar dat valt in de praktijk vies tegen.
Ik werkte er nog niet zo lang toen ik een flinke griep te pakken had. Ik lag met koorts in bed, maar ze belde me vanaf het moment dat ik me ziekgemeld had iedere dag. Dan vroeg ze waar ik bleef en als ik dan zei dat ik me nog niet goed genoeg voelde om te komen werken wilde ze precies weten waar ik last van had. Iedere ochtend gebeurde hetzelfde en op een gegeven moment appte ze me halverwege de middag of ik toch even wat documenten die ze nodig had van de server wilde halen omdat ze die zelf niet kon vinden. Ik was nu vast wel aan de beterende hand en zij zat erop te wachten. Om maar van het gezeur af te zijn heb ik dat toch gedaan. Maar sindsdien appt ze me werkelijk voor alles, ook op mijn vrije dag.
Die vrije dag is niet bepaald een dag waarop ik kan doen waar ik zin in heb want die zit propvol mantelzorg voor mijn ouders. Omdat ze nog steeds op de wachtlijst staan voor huishoudelijke hulp ben ik bij mijn ouders gaan schoonmaken, wassen, koken, enzovoort. Ik doe het met liefde maar het valt me zwaar om naast mijn drukke baan ook nog voor hen klaar te moeten staan.
Toen ik laatst een dag doodmoe met migraine in mijn bed lag, appte mijn baas me met de vraag hoelang ik dacht dat het zou duren voor ik weer beter was. Toen ben ik de dag erop toch maar weer gaan werken, ook al voelde ik me nog lang niet fit. Het is een klein bedrijf waar ik werk, met maar een paar collega’s. Er is geen HR-manager of afdeling personeelszaken, laat staan dat ik naar een vertrouwenspersoon kan gaan om te vragen of het wel normaal is wat mijn baas doet. Het is inmiddels meer regel dan uitzondering dat ik ‘s avonds nog tot laat door zit te werken om dingen voor haar af te maken omdat ze volgens haar niet kunnen wachten tot een later moment.
Ik snap best dat je als eigenaar van een bedrijf lange dagen maakt, maar je kan toch niet van je personeel verwachten dat ze zonder dat ze daarvoor betaald krijgen ook extra uren maken? En dat is precies wat ze nu steeds van me verwacht.
Van het fijne gevoel dat ik had toen ik hier startte is niets meer over. Ik voel me er totaal niet veilig en steeds als op mijn vrije dag mijn telefoon gaat voel ik stress. En als mijn baas belt reageer ik toch maar weer, uit angst dat ze weer wat aan te merken heeft. Deze baan opzeggen is geen optie, ik ben allang blij dat ik überhaupt een baan heb en zonder dit salaris kan ik echt niet. Ze zeggen dat er werk is in overvloed, maar helaas geldt dat niet voor een herintreder van 53 jaar zoals ik. Het voelt alsof ik aan de goden ben overgeleverd.’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’
