Annemieke verloor haar 19 jarige dochter en sindsdien geeft ze haar leven zo vorm
In oktober is het vijf jaar geleden dat Annemieke de politie aan haar deur had staan.
Ze kwamen die boodschap brengen waar iedere ouder voor vreest. Haar 19-jarige dochter Anne-Bo bleek levenloos aangetroffen in haar studentenhuis in Amsterdam. Kerngezond, stralend en bruisend, maar ineens getroffen door een myocarditis, een ontstoken hartspier. Annemieke geloofde het toen niet en vijf jaar later eigenlijk nog steeds niet. Het verlies van een kind went niet en slijt niet. Alsof het brein en het lichaam er niet aan willen dat je je meisje nooit meer in je armen zal houden.
Dat er niet zoiets als troost bestaat, dat er niets is dat zo’n verdriet kan verzachten, dat leerde ik van de gesprekken met Annemieke. Ik kwam met haar in contact door de missie die Annemieke sinds het verlies van haar dochter heeft. Met stichting Anne-Bo wil ze ambitieuze en getalenteerde meisjes uit kansarme milieus de gelegenheid geven om te studeren. Een doel waarin ze slaagt, want sinds de oprichting in 2021 studeren 215 meisjes, vaak met een migratie- of vluchtelingenachtergrond, met een financiële toelage van deze stichting. Daarnaast worden ze aan een coach gekoppeld die ze gedurende hun hele HBO- of universitaire opleiding bijstaat.
Omdat ik wel eens iets doe voor stichting Anne-Bo, spreek ik deze studenten soms en iedere keer weer raast het kippenvel over mijn huid. Deze meiden moeten zoveel hindernissen nemen om hun dromen waar te maken. Hun ouders spreken vaak slecht Nederlands, kennen het onderwijssysteem niet en vechten tegen armoede en trauma. De meisjes zijn gewend om behalve voor zichzelf ook voor hun ouders en broertjes en zusjes te zorgen, maar hebben niemand die hén kan helpen. Ook op school worden ze vanwege hun thuissituatie stelselmatig onderschat. Daarom stimuleren en motiveren de coaches deze meiden en bieden zij hun een opstapje door middel van hun netwerk. Want deze coaches zijn weer vrouwen die naast een mooie carrière ook een bepaalde levenswijsheid hebben die ze met plezier willen delen.
De studenten kennen allemaal het verhaal van Anne-Bo, de naamgever van de stichting. En dat is precies waarom Annemieke zich zo vastbijt in dit werk. Zolang haar naam genoemd wordt, bestaat Anne-Bo. Ze leeft niet meer, maar haar idealen en haar levenslust worden doorgegeven. Op een dag, als de meiden een mooie baan hebben, zullen hun dochters weer het verhaal over Anne-Bo horen.
Je leest vaker dat mensen die een kind verliezen een stichting oprichten. Annemieke is zo’n voorbeeld. Het succes van de stichting vermindert Annemiekes rouw niet. Het gemis is er vijf jaar later nog net zo sterk, maar het doel geeft haar energie. Uit een gruwelijk drama is iets voortgekomen dat onze samenleving een beetje mooier maakt.