Middeleeuwser
kan niet
Jammer zeg dat we maar één keer uit eten konden in Brisighella! Die onthoud ik om nog eens terug te komen.
We zijn op reis in Italië en alle overnachtingen zijn van tevoren gepland, we blijven één nacht in Brisighella. Maar we zijn nog niet aangekomen in dit middeleeuwse dorp in Emilia-Romagna, iets ten zuiden van Bologna, of ik heb al spijt dat we morgenvroeg weer weggaan. Het is een uur of zes, half zeven, bij de wijnbar is het al een gezellige drukte, en in de straatjes eromheen zitten allemaal restaurantjes die er stuk voor stuk leuk uitzien. Nu kunnen wij er dus maar één uitproberen – geen tijd voor een gedegen warenonderzoek. We gaan voor Osteria del Guercinoro, die ziet er leuk uit, en reserveren er een tafeltje om acht uur. Dat geeft ons nog even de tijd om de verborgen schat van Brisighella te bekijken: de Antica Via degli Asini, de ‘oude straat van de ezels’. Door deze overdekte straat liepen vroeger de ezels van en naar de gipsgroeve, vandaar de naam, en in het avondlicht spatten de oranjerode kleuren er van de muren.
Koken met de seizoenen, dát kunnen ze in Italië!
’s Avonds bij de osteria is het druk, alle tafeltjes in de gewelfde ruimte zijn al snel bezet. Op tafel eenvoudige papieren placemats, dan weer wél gecombineerd met een stoffen servet in dezelfde tint met ingeweven bloemen, en een handgeschreven menu van de dag. Het is moeilijk kiezen tussen al die bijzondere gerechten op de kaart. Maar als ik zeg dat ik twijfel tussen de lasagne met asparagi selvatici (wilde asperges) en de zuppa met kikkererwten en allerlei groentes, is het antwoord van de eigenaresse luid en duidelijk. ‘Absoluut de lasagne, want de asparagi selvatici hebben we net zelf vers geplukt, dat is veel bijzonderder!’ Het blijkt een goede keuze, net als de frittatine (omeletjes) met acaciabloemen vooraf. De hartige variant van die beignets die Marlies maakte. Logisch ook eigenlijk, want dat kunnen ze wel in Italië, koken met de seizoenen!
Osteria del Guercinoro, Piazza Marconi 7, Brisighella
Annelies Kooijman is freelance tekst- en eindredacteur en blogt op haar eigen website Parliamo italiano. Ze is helemaal gek op Italië sinds ze op haar achttiende een half jaartje in Florence woonde, voordat ze Italiaans ging studeren. Het eerste wat ze er altijd bestelt is spaghetti cacio e pepe.
Portretfoto: Lex van den Bosch
