Anderhalf miljard Britse pond aan onverkochte en misschien wel onverkoopbare jurkjes en jasjes en truitjes!
Mag ik even zeggen dat ik dit verbijsterend en onvoorstelbaar vind?
Primark, de modeketen waar je voor een paar tientjes zakkenvol schijnt te kunnen kopen, zit met een kledingvoorraad ter waarde van zo’n anderhalf miljard Britse pond en moet die zien te slijten aan consumenten die even klaar zijn met funshoppen. Anderhalf miljard Britse pond! Over hoeveel in elkaar geflanste zomerjurkjes hebben we het hier dan? Hoeveel XXL-zeecontainers tot de nok toe volgepropt met textiel? Hoeveel handen en handjes om deze onvoorstelbare hoeveelheid stof in elkaar te naaien?
Ze gaan door zwaar weer, de modeketens die het moeten hebben van impulsaankopen en een niet te stillen honger naar méér, méér, méér (naast Primark heeft Zara eveneens redenen tot zorgen). En dat vooral omdat een uitje naar de koopgoten en winkelstraten er even niet inzat vanwege corona. Natuurlijk zagen ze de bui meteen al hangen toen de eerste winkels hun deuren sloten. In een poging om de schade te beperken werden miljarden dollars aan bestellingen daarom hals over kop geannuleerd. Zonder te betalen overigens. In eerste instantie ook als leveranciers in landen zoals India en Bangladesh de kleding al gemaakt hadden, aldus Human Rights Watch. Inmiddels krabbelen de ketens terug, gelukkig, en beloofde Primark bestellingen ter waarde van 370 miljoen pond alsnog af te nemen.
Die bergen met kleding gaan niet zomaar verloren, beloven ze ook. Hoe dan? Door een kledingstuk dat toch al tegen ramsjprijzen in de winkel hangt nóg verder af te prijzen? Achterhouden tot het volgende seizoen en de hele bubs dan opnieuw in de rekken proppen? Wat hier niet verkoopt opnieuw in containers stoppen en naar een ander continent verschepen in de hoop dat het daar wel loopt?
Of zou het misschien toch zo zijn dat we, als we heel eerlijk zijn, nog heel wat van deze crisis kunnen leren? Bijvoorbeeld dat onze kasten toch al uitpuilen, dat die textielindustrie helemaal niet fijn is voor het milieu, dat met name de producten van bovengenoemde ketens nog steeds hier en daar onder bedenkelijke arbeidsomstandigheden worden gemaakt en dat we onszelf en de wereld een dienst kunnen bewijzen door minder te kopen. Minder maar wel beter. Waardoor het langer meegaat en langer mooi blijft. En ook minder impulsieve trendy hebbedingetjes, maar tijdlozer. Zodat een bloesje van dit jaar ook volgend jaar en het jaar daarna nog meekan.
Want jongens, anderhalf miljard Britse pond aan onverkochte en misschien wel onverkoopbare jurkjes en jasjes en truitjes! Mag het alstublieft een onsje minder zijn?
Bron: RTL Nieuws
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
