And so this was Christmas…
We trappen er ieder jaar weer massaal in: proberen kerst te vieren volgens het ideale plaatje. Met als gevolg een jaarlijkse teleurstelling of op z’n minst een derdekerstdagkater…
Derde Kerstdag… Alleen al het feit dat deze dag een officieuze naam heeft, zegt genoeg. We kunnen maar moeilijk afscheid nemen van ‘the most wonderful time of the year’. Meer dan Sinterklaas, meer dan Oud en Nieuw en meer dan je verjaardag is Kerst jaarlijks het moment van magie, vrede en verbondenheid. Maar op de een of andere manier is het ieder jaar opnieuw een behoorlijke teleurstelling.
Want daar zit je dan, na twee dagen te veel familie, te veel eten, te veel drank – eigenlijk te veel van alles – met een kater van hier tot de Filippijnen… En je had het jezelf nog zó voorgenomen: dit jaar trap ik er niet in! Dit jaar hoeft mijn Kerst niet te voldoen aan het perfecte plaatje dat door de reclames wordt geschetst. Niet wekenlang dubben over een zesgangendiner, maar gewoon ‘iets simpels’. Niet beide dagen volplannen met familiebezoek en eenzame vrienden, maar keuzes maken. Dit jaar hier, volgend jaar daar, en dus niet Eerste Kerstdag hier en Tweede Kerstdag daar. En al zéker niet te veel drinken. Niet beginnen met een prosecco als aperitief en na een halve rivier aan wijn eindigen met een glas port bij de kaas. Gewoon! Níet! Doen! Dus! Ook niet doen: tot twee uur ‘s nachts natafelen en de vaat laten staan. Dit zou een kerst van zen en balans worden.
En dan is Kerst ineens voorbij en zit je met een kater van hier tot de Filippijnen.
En toch zit je daar op Derde Kerstdag aan de keukentafel in een huis waar het Kerstprincipe van ‘Vrede op aarde’ ver te zoeken is. De keuken vormt een stilleven dat verslag doet van één der ergste veldslagen ooit. Gatverdarrie, had íemand die haringsalade gisteren niet even kunnen opruimen? En van welk glas komen die splinters in de gootsteen? Waarom is de vaatwasser niet ingepakt en staat heel de vieze vaat op het aanrecht? (Oh, toch niet, de vaatwasser is wél ingepakt. Jammer dat ‘ie niet heeft gedraaid.) Wie kwam er het idee om dat omgevallen rodewijnglas op te vegen met een witte (!!!) theedoek? Hoeveel lege flessen staan daar eigenlijk? (Auw, ja, zoveel voelt het ook wel ongeveer in m’n hoofd.) Waarom moest neef Rob nou ook al bij de derde gang melden dat hij en José het komende jaar een paar maanden apart gaan wonen, omdat het niet ‘zo gezellig samen’ meer is? Daar stond je dan met je uitsloverige hartvormig gesneden tussenhapje, waar iedereen gegeneerd het mes inzette. Echt vrolijk werd het daarna niet meer, want het ene erge verhaal rakelde het andere op en ineens kende iedereen wel iemand voor wie het de laatste Kerst zou zijn, al eindigde het toch nog geinig toen iedereen z’n favoriete George Michael (was dat alweer een jaar geleden?!) liet horen.
En nu is het dus allemaal weer voorbij. Is het toch alweer niet zo geworden als in de reclame, en ontdek je dat je daar – ondanks alle voornemens om dat ook niet te willen – toch wel naar had gestreefd. En dus ben je enorm teleurgesteld, terwijl het Kerstavond nog wel zo goed begon met geslaagde kerstcadeaus onder de boom en een romantische kerstfilm met het hele gezin. Maar die twee dagen daarna, dat was gewoon te veel. (Dat doen die Duitsers met hun Weihnachtsabend best slim: gewoon een avond kerst en daarna business as usual).
Weer spreek je met jezelf af dat je volgend jaar álles anders gaat doen met Kerst. Misschien wel op reis naar een warm land. Of een verlaten huisje op de hei, zonder wifi en met een heleboel spelletjes, zonder wijn maar met een heleboel appelsap, én kaasfondue, lekker makkelijk en gezellig… Moet je deze dagen misschien vast in de week leggen bij je geliefden, zodat zij dat ook gaan zien zitten. Dan komt de familie maar een keer langs tussen Kerst en Oud en Nieuw. Kan óók een leuke traditie worden!
Maar nu eerst: puinruimen, twee paracetamolletjes, een kopje kruidenthee en meegalmen met de Top 2000.
Margreet Botter woont met man en zoon in het midden van Nederland. Ze is al een leven lang bezig zichzelf en de wereld een beetje beter te begrijpen en deelt de lessen die ze opdoet graag met anderen. Al was het, zo zegt ze zelf, ‘om soms te toetsen dat ik niet helemaal gek ben…’
Fotografie portret: Esmée Franken. Visagie: Charlotte van Gulik, Haar: Isabella Greuter
