Franska.nl

 

 

‘Kort nadat ze haar huidige man tegen het lijf was gelopen veranderde ze haar naam. Klara was ‘wat gewoontjes’ en Claire klonk aanzienlijk beter. ‘Maar Klaar,’ zei ik, ‘je gaat toch hopelijk niet je afkomst vergeten? Je bent net als ik in je hart een boerentrien en daar waren we altijd trots op.’ Maar haar Henri – ze sprak het op z’n Frans uit terwijl hij in het echt gewoon Henk heette – noemde haar altijd zo en ze had dat ogenblikkelijk van hem overgenomen. ‘Als hij me Claire noemt smelt ik gewoon weg.’

 

Intussen boerde Henri goed. Hij deed iets in onroerend goed, giechelde Klara  – voor mij zal ze altijd Klara blijven – eens na een biertje te te veel . Om er vervolgens gierend van de lach achteraan te zeggen dat hij een beroerte zou krijgen als hij zou zien dat ze hier ordinair aan het bier zat.

 

Toen haar eerste zoon was geboren moesten ze voor zijn werk een poos naar de andere kant van het land verhuizen en verwaterde ons contact. Via via hoorde ik nog wel dat Henri een aantal klappers had gemaakt en hard onderweg was om binnen te lopen. Dat was blijkbaar snel gegaan want toen ik haar een jaar of vier na hun vertrek toevallig tegen het lijf liep vertelde ze blij dat ze weer terug zouden komen en dat ze een droomvilla op het oog hadden. ‘En mijn excuses lieverd, dat ik even niets heb laten horen. Je hebt geen idee hoe druk ons sociale leven is geweest. Eerlijk gezegd komen al die partijtjes zo langzamerhand een beetje mijn neus uit.’ Ze beloofde me te bellen zodra ze terug-verhuisd waren en wonder boven wonder deed ze dat. ‘Pak je agenda dan prikken we meteen een avondje bij ons!’ 

 

Ik had een foto uit de oude doos opgeduikeld waarop zij en ik lachend op een bruggetje ergens in Middelburg stonden waar we op Tienertoer waren. De lijstenmaker had er een schilderijtje van gemaakt. Toen ze ernaar keek sloeg ze zogenaamd verschrikt haar hand voor haar mond. ‘Wat zagen we eruit toen! Vreselijk toch?’ Toen zei ze dat ik het haar maar niet kwalijk moest nemen, maar dat ze geen tijd had gehad om zich om te kleden voor mijn bezoekje. Hoewel ik weinig verstand van mode heb, kon zelfs ik zien dat alles wat ze aan had duur en van super kwaliteit was. De rondleiding door haar huis – eerder een paleis dan een villa – duurde langer dan onze borrel. Toen ik wegging voelde ik me een beetje in de rouw. Klara was inderdaad finaal haar afkomst vergeten en daar maakte ik toch echt van onderdeel van uit.’

 

 

Ans naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.