Als je vriendin je eens flink de waarheid zegt
We hadden elkaar vijf maanden niet gezien, mijn vriendin en ik.
Op de app waren wel wat hoe-gaat-ie’s uitgewisseld en ook hadden we elkaars Insta-posts steevast met hartjes toegejuicht. Maar geen van ons twee had concreet een voorstel gedaan om koffie te drinken of een ommetje te maken.
Ik vermoedde ergens wel dat ze wat afstand hield maar probeerde er niet al te veel achter te zoeken. De zomer ging eroverheen, we waren druk, zaten alle twee nogal geregeld in het buitenland, zo gek was het allemaal niet dat we elkaar een poosje niet hadden gezien. Maar naarmate de tijd verstreek en ook haar doorgaans zo enthousiaste reacties op Instagram afnamen, probeerde ik te herleiden hoe onze laatste avond was verlopen. Ik kon me een gesprek herinneren over wederzijdse kennissen. In dat gesprek had ik me, laat ik eerlijk zijn, niet zo genuanceerd over deze mensen uitgelaten. In gedachten zag ik de reactie van mijn vriendin op mijn pittige mening weer voor me. Of eigenlijk had ze niet gereageerd. Ze had gezwegen. Haar gezichtsuitdrukking doemde ook weer op. Ze had misschien niet afkeurend naar me gekeken, maar ook zeker niet gelachen. Maar – waarschijnlijk omdat zij een tikkie verfijnder is dan ik – ze had het erbij gelaten. We gingen vervolgens naar een theatervoorstelling en in mijn beleving hadden we een gezellige avond. Dat korte moment van ongemak was ik allang weer vergeten.
Nu we na de lange zomerstop eindelijk weer een koffie en een ommetje deden, lachten en kletsten we als vanouds. Voor we met een stevige hug uit elkaar wilden gaan, keek ze me in m’n ogen en begon over die opmerking van toen. Ze was ervan geschrokken, zou ik ook zulke onaardige dingen over haar kunnen zeggen?
De tranen sprongen in mijn ogen. Van schaamte. Wat was ik toch een eikel met mijn ongefilterde mening. Ik wist wel dat mijn boute uitspraak over de besproken types zo z’n achtergrond had, een reden waar wellicht vanuit mijn optiek iets voor te zeggen viel. Maar wat had zij daaraan? Zij vond deze mensen gewoon leuk. Zij had geen onaangename ervaringen met ze gehad. Dus wat moest zij met mijn wrevel?
Mijn vriendin zag dat ik emotioneel werd en deed toen iets groots. Ze vertelde dat ze laatst eenzelfde ervaring had gehad met een andere vriendin. Die had haar ook een spiegel voorgehouden, nadat ze ergens buitenproportioneel op had gereageerd. Daar was ze óók van geschrokken, ze had zich óók geschaamd. Maar ze was toch blij dat haar vriendin, door er liefdevol en zonder verwijt op terug te komen, haar de kans had gegeven om het recht te zetten.
We kregen een mooi gesprek over kritiek ontvangen, hoe moeilijk dat is, omdat het raakt aan je diepste onzekerheid, namelijk niet leuk gevonden worden. We gingen alsnog met een dikke hug uit elkaar. En nog een.
Op de fiets naar huis zuchtte ik eens diep. Mijn vriendin had me een lesje geleerd. Niet op een pedante of betweterige manier, maar door haar eigen kwetsbaarheid te tonen.
