Als je de menukaart in Italië niet begrijpt kan er dit op je bord liggen
Op vakantie in denkt Grace terug aan die keer dat ze in Italië in een restaurant at, maar de menukaart niet kon lezen.
Het zijn de laatste dagen van onze vakantie. Van de Cote d’Azur zijn we verkast naar het Meer van Lugano in Italië. Ook hier is het warm en zoeken we wederom verkoeling aan het water. Terwijl we genieten van ons drankje, vliegen er allemaal mussen om ons heen. En tegelijkertijd zeggen we: weet je nog? Met oma?
Mijn moeder, die regelmatig met ons meeging op vakantie. Zo ook deze keer naar Italië. We hadden een huisje gehuurd aan het Comomeer. Na een paar dagen bood mijn moeder aan ons mee uit eten te nemen. Het mocht wel iets chiquer zijn, in ieder geval, niet één van de lokale pizzeria’s. Na wat rondvragen, werd ons een specialiteitenrestaurant aanbevolen ergens boven op de berg. We reserveerden een tafel en eerlijk gezegd hadden we ook wel zin in iets anders dan de bekende Italiaanse gerechten van de lokale restaurants, die we overigens wel erg lekker vonden. Maar een menukaart zonder pizza kon ik best wel waarderen, ook al dachten de kinderen daar waarschijnlijk anders over.
En het was ook wel leuk om even iets meer op te tutten voor het diner. Dat het allemaal wat chiquer was zagen we gelijk toen we het restaurant binnen traden. De tafels waren prachtig gedekt met gesteven tafelkleden en kristallen glazen. Wel wat anders dan de rood geblokte tafelkleedjes van onze favoriete pizzeria in het dorpje waar wij verbleven. De menukaart was net zo indrukwekkend; in gebonden leer werden de voorgerechten en hoofdgerechten beschreven. Alleen er was één probleem, we hadden geen idee wat er op die menukaart stond want alles was in het Italiaans geschreven.
Ook mijn moeder, die vloeiend Spaans en Frans sprak, kwam er niet uit. En de alleraardigste ober sprak geen woord Engels of wat dan ook en we hadden toen nog geen Google vertaal tot onze beschikking. Uiteindelijk besloten we zijn aanbeveling te volgen. Hij wees wat aan op de kaart en wij zeiden wanhopig: ‘doe maar.’
Het voorgerecht was een heerlijke antipasti, met gegrilde groenten, helemaal top. En toen kwam het hoofdgerecht, iets met aardappeltjes met rozemarijn en ook wederom heerlijke groenten daarbij. Maar het vlees konden we niet plaatsen. Het was een soort van gevogelte maar zeker geen kip. Eerst dacht ik nog dat het kwartels waren, maar nee, ook dat was het niet. Het zat mijn moeder nog meer dwars dan mij. Vrouw van de wereld, maar tegelijkertijd wat de boer niet kent, dat eet hij niet. In dit geval, zij.
Toen de sommelier onze wijnglazen bijschonk, zag mijn moeder haar kans om wederom te vragen wat we eigenlijk op ons bord hadden. Deze man was opgeleid in Milaan en sprak redelijk goed Engels. Hij kon ons vertellen dat we musjes aten, je weet wel, dat vogeltje. Een specialiteit van deze regio. Dat gezicht van mijn moeder op dat moment zal ik nooit vergeten.
Het idee dat ze die lieve leuke musjes zat op te peuzelen. Dezelfde musjes die ze elke ochtend trakteerde op de broodkruimels van het tafelkleed na het ontbijt. De rest van de vakantie hebben we je raadt het al, heerlijk gegeten bij de lokale restaurants met hun geblokte tafelkleden en menukaarten in vier talen.
Ciao bella, groetjes Grace Bregman
