Mijn eerste…brommer
Jarenlang hadden we er naar uitgekeken. Jaloers als we waren op die stoere gasten op hun Puch, Kreidler, Zündapp of, iets later in de tijd, een Tomos. Eindelijk een brommer!
Wat was nou precies die aantrekkingskracht van een brommer? Want bepaald comfortabel was het niet, regen en wind hadden vrij spel, hij kostte een paar centen en hij maakte veel herrie.
Uiteindelijk draaide het natuurlijk allemaal om het gevoel van vrijheid dat je kreeg met een brommer. Toegegeven, het was nog geen Easyrider waarmee je in gedachten wild en onstuimig de oneindige horizon tegemoet kon rijden, maar een brommer was een vrijbrief om gewoon weg te zijn, weg van huis, van je pa en ma. En, en, uiteraard was het de ultieme magneet voor meiden. Ik stond voordat ik een brommer had altijd als bakvis de jongens na te kijken die vrolijk en hikkend van de lach de straat uit knalden met hun meisje achterop.
Onze eerste ervaring met gemotoriseerd verkeer was overigens niet met een brommer, maar met een Solex, een fiets met motortje op de voorband. Hadden we gevonden in een verdwaalde sloot en helemaal opgeknapt. Liep nog als een trein, maar we waren toen nog maar net 15 jaar. Hartstikke verboden natuurlijk, maar dat weerhield ons er niet van om in het schemer de straat op en neer te knallen. In die tijd echter stond er nog achter elke boom een oom agent, dus we waren er gloeiend bij.
Eenmaal 16 jaar kregen we van pa een paarse Tomos. Onze broer – zelf in het bezit inmiddels van een zwaar opgevoerde Yamaha die bijna 100 km per uur liep – zou ons even les geven. Gas geven en koppelen, dat was een uitdaging! Na een paar dagen hadden we het eindelijk onder de duim en ons avontuur op de brommer kon beginnen. Het was een aaneenschakeling van onvergetelijke tochtjes – al dan niet met dame achterop – naar zee, Drenthe, de bios (Turks Fruit!) en duizenden feestjes. Elke zaterdag haalden we hem helemaal uit elkaar, lekker sleutelen. Ongelukken waren er ook, gelukkig hadden we dan net een helm op!
Totdat die trots glimmende paarse Tomos opeens weg was. Gejat. Stond tijdens een filmvoorstelling op school en vergeten op slot te gooien. We waren niet verdrietig, we waren er kapot van. De volgende dag ging onze broer stappen in Haarlem. Ook zijn brommer werd gejat, terwijl die volhing met drie zware sloten. Wie schets onze verbazing toen hij laat op die avond met onze brommer terug kwam! Had hij zien staan bij een café en zonder erbij na te denken was hij erop gesprongen en vol gas gegeven. Nooit meer achterom gekeken.
We hebben staan huilen alsof we voor het eerst hoorden dat Sinterklaas niet bestond. Want zo’n cadeau hadden we nog nooit gekregen.
Door Sjaak Hoogkamer op Falder.nl
