Als baby werd ze geadopteerd
‘Hoe goed bedoeld ook: thuis heb ik me hier nooit gevoeld en een moeder is zij nooit geweest.’
‘Ze bedoelden het absoluut goed, mijn ouders. Een baby uit China redden door hem liefdevol op te nemen in hun gezin. Mijn adoptievader overleed nog voordat ik hem überhaupt had leren kennen. Mijn adoptiemoeder bleef achter met twee peuters en een baby. Ga er maar aan staan, inderdaad. Gelukkig kreeg ze hulp van de kerk – ze is streng gereformeerd en daar is ze vervolgens totaal in doorgeschoten. Wij zeiden geen dankgebedje voor het eten, maar hadden een ritueel dat soms wel een kwartier duurde. Wij brachten niet alleen ongeveer onze hele zondag door in de kerk, maar elke andere dag dat er diensten waren ook.
Mijn stiefbroers waren al heel jong het huis uit en keerden zich vanaf dat moment totaal van ‘moeder’ af. Ik bleef nog even achter. Met haar alleen. Een moeder die mijn moeder niet was en ook nooit zo had gevoeld. Voor mij is ze altijd een vreemd wezen geweest met wie ik totaal geen connectie voel, en voor wie ik ook nooit enige gevoelens van liefde heb gekoesterd. Dankbaarheid was een tijd de meest positieve emotie die ik kon opbrengen. Ook omdat ze me er heel vaak aan herinnerde waar ik vandaan kom. Dat deden de mensen in de kerk trouwens ook. Mij er fijntjes op wijzen dat ik mezelf toch echt gelukkig kon prijzen dat de heer mij op het pad van ‘moeder’ had gebracht.
Toen ik het huis uit ging was ik eenentwintig. Tegen die tijd was ik zo verknipt dat ik drie psychologen heb versleten voordat ik een beetje in het reine was met mezelf. Deel van dat proces was om ‘moeder’ te vertellen over mijn worsteling. Het had me al mijn kracht gekost om daarvoor moed te verzamelen, maar luisteren ging ze in geen geval, zei ze al snel. Want waarom zou ze luisteren naar een ondankbaar schepsel dat waarschijnlijk niet eens meer in leven zou zijn als het ginds niet was weggehaald door haar en ‘vader’. Toen ik antwoordde dat ik dan misschien wel beter af was geweest zei ze dat de duivel in me gevaren was. En ook dat die nog wel van zich zou laten horen.
Het laatste wat ik van haar zag was dat ze zich huilend op haar knieën liet vallen voor haar gebed. Het laatste wat ik dacht is dat ik sommige dingen nooit zal begrijpen. Zou God het nou echt zo bedoeld hebben dat drie kinderen worden overgeleverd aan een moeder die het leven totaal niet aankan met als gevolg dat alle drie de kinderen voor hun leven beschadigd zijn?’
Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.
Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.
Door: Redactie Franska.nl
