Comfort & Joy
Je kunt maar beter goed voorbereid de Kerstdagen in gaan, vindt Alice. Een compleet servies dan is wel het minste dat je moet hebben.
Mijn familie komt met Kerst bij mij eten. Nu kom ik uit een groot gezin met drie broers en een zus, en dus is er altijd wel eentje die bij de kouwe kant de garnalencocktail en beenham met cranberrysaus moet eten. Dat wilde ik niet. Omdat er bij ons ieder jaar dingen gebeuren die het leven wat minder zorgeloos maken dan het jaar ervoor, wil ik dat iedereen komt. Met Kerst kruip je bij elkaar: comfort en joy. Troost en vreugde. En als het dan bij mij is, dan ook allemaal present.
Er werd geschoven in de agenda’s, overlegd en onderhandeld met schoonfamilies en uiteindelijk tekende iedereen in. Eind december gaan we dus met 24 personen restaurantje spelen bij ons in de woonkamer. De oudste is 82 (mijn vader), de jongste 2 (het zoontje van mijn zus). Ik ben niet van het koken, dat doet mijn leuke man. Hij verzorgt het hoofdgerecht en verder geef ik iedereen opdrachten. Jij maakt een dessert, jij een amuse, jij bakt de frieten in de schuur en jij verzorgt de soep. Mijn dochters schrijven menukaarten en ik doe wat ik het liefste doe: de tafelstyling.
Deze week was ik druk met het verzamelen en uitzoeken van linnen tafellakens en servetten, kerstkleden en het servies. Ooit, toen ik jong was en zou trouwen, spaarde ik voor mijn uitzet een heel Wedgwood-servies bij elkaar. Voordat het huwelijk gesloten zou worden, maakte ik het uit. We likten onze wonden en verdeelden de boedel: hij kreeg de kristallen glazen, ik het servies. Een paar jaar later trouwde ik alsnog, maar met een ander en inmiddels eet ik alweer zestien jaar van mijn servies. Dat in de loop der jaren, net als ons huwelijk, wat butsen en barsten kreeg, maar onverslijtbaar blijkt en nog altijd mooi staat.
Ik ben niet van het koken, dat doet mijn leuke man
Jammer genoeg heb ik geen 24 stuks van alles in de kast staan. Zo struinde ik de afgelopen weken Marktplaats af, op zoek naar compoteschaaltjes en borden. Ik mailde en belde, onderhandelde over de prijs en sloot de deals.
Vrijdagochtend kreeg ik twee grote dozen in de gang geschoven door de postbezorger. Erop geplakt zaten geel-zwarte stickers met ‘breekbaar.’ De dozen waren ingetaped op een manier waar inpakkunstenaar Christo nog een puntje aan kan zuigen. Twee scharen en een mes waren nodig om ze open te krijgen. Binnen leek het op een ouderwetse grabbelton gevuld met schuimsnippers, proppen krantenpapier en bubbeltjesplastic. Ik moest een beetje graaien, maar toen viste ik de buit eruit: 15 dinerborden en 18 diepe borden van mijn Wedgwood-servies, klokgaaf en zonder krassen, voor minder dan de helft van de nieuwprijs. Dat noem ik geluk.
Slechts eentje kan er niet bij zijn. Dat is mijn grote kleine neefje van twintig. Hij moet zo nodig stagelopen in Texas en viert Kerst op een ranch tussen de cowboys en cheerleaders. We gaan met hem skypen na het voorgerecht en ik weet nu al dat we dan moeten huilen. Gelukkig zijn we samen. Typisch gevalletje van troost en vreugde.
Alice Binnendijk is journalist. Ze houdt van schrijven, fietsen, hardlopen en Netflix. Ze is getrouwd en heeft twee dochters.
Fotografie portret: Esmee Franken, visagie: Linda van Iperen, haarstylist: Mandy Huijs
