Franska.nl

Toen mijn puber nog een peutertje was zat ik regelmatig met dat kleine brokkenpilootje bij de huisartsenpost. Gebroken duim, gebroken teen, gat in haar hoofd. En dan wilde ik natuurlijk meteen, nu, direct geholpen worden. Maar de juffrouw achter de balie dacht daar (terecht) vaak anders over. Als ik vond dat mijn kind met bloedspoed gezien moest worden, werd ik rustig in de rij met wachtende andere patiënten gezet. 

En zie dan maar eens rustig te blijven, met zo’n loeiende peuter op je arm. Waarschijnlijk is mijn reputatie als keurige huismoeder daar op de huisartsenpost glansrijk aan diggelen gegaan. Want HOEZOOO heeft het geen haast?! HOEZOOO moet ik nog zeven patiënten voor laten gaan en HOEZOOO zegt u dat ik rustig moet blijven….

Achteraf gezien had de juffrouw achter de balie natuurlijk hartstikke gelijk. Ik was waarschijnlijk de zoveelste moeder die dag, die met een peuter met een gat in haar hoofd voor haar balie was verschenen. En omdat het uiteraard niet zo ernstig was als die meneer die van zijn ladder was gevallen of dat baby’tje met enorm hoge koorts moest ik gewoon netjes op mijn beurt wachten.

Hulde dus voor die juffrouw achter de balie en de huisarts die vervolgens ook de volle laag krijgt van patiënten die vinden dat ze meteen geholpen moeten worden omdat anders de wereld vergaat.

Gelukkig was ik niet één van die gekkies die met een mes of met een pistool dreigde. Of de ziekenhuismedewerkers via sociale media opzocht en daar een scheldkanonnade op los liet.

Ik bied alsnog mijn excuses aan voor mijn onredelijke gedrag. Ik zal het nooit meer doen! En laten we hier allemaal een beetje op gaan letten. Want een op de drie huisartsenposten heeft het afgelopen jaar te maken gehad met een patiënt die fysiek geweld gebruikte tegen een arts of een assistent. Te belachelijk voor woorden! Die mensen zijn er om je te helpen. Zij kunnen over het algemeen heel goed inschatten of jouw zere teen best een dagje kan wachten tot je een afspraak met je eigen huisarts kunt maken…