Lili en Howick: de soap
Het was natuurlijk het weekend van Lili en Howick. Ik volgde de zaak online, via kranten en social media, en heb werkelijk nog nooit zo veel woede voorbij zien komen over één onderwerp. Het leek wel of er een volksopstand uitbarstte.
Mensen kinderen. Wat een soap is het geweest zeg, alleen The bold en the beautiful duurde wat langer (maar was wel minder voorspelbaar)! Tien jaren lang is er geprocedeerd. Tien jaar. En deze kinderen wisten al die tijd niet of het eigenlijk wel zinvol was om hier naar school te gaan. Maar na de plotselinge standpuntwijziging van Harbers mogen ze blijven, én hebben de tieners heel veel zin in school. Althans, dat zeiden ze in het AD, dat er natuurlijk meteen bovenop zat. Howick: ‘Ik weet dat ik daar nu heen kan zonder stress en dat ik daar gewoon kan blijven.’ Lili: ‘Elke keer was bij mij ook het gevoel dat we nu hier wel aan het leren zijn, maar er straks misschien niets aan hebben. Nu hebben we tenminste een toekomst.’
Je kunt ONT-ZET-TEND veel zeggen over deze hele zaak. En whatever je standpunt ook is (want ik denk dat iedereen in Nederland inmiddels een mening heeft over hun ideale standplaats – van ‘regels zijn regels’ tot ‘ze zijn al thuis’), iedereen moet het er toch over eens zijn dat de politiek, de moeder én de advocaten de procedure veel te lang hebben laten duren. En het lijkt mij dat deze kinderen daar niets aan konden doen. Maar wel dat zij hiervan het slachtoffer werden.
En nu? Nu is de politiek echt aan zet. Moeten dit soort slepende procedures voortaan voorkomen worden. Lijkt me duidelijk. Want de boel na zo’n lange tijd tot zo’n scherp einde laten komen, is voor niemand goed. Voor ouder(s) niet, voor politici niet (welke oelewapper denkt nu weer dat bedreigen een oplossing is?!), en voor de kinderen al helemaal niet.
Maar goed. Ik dwaal af. Ik wilde namelijk vooral zeggen dat ik vurig hoop dat de media deze kinderen nu met rust laten. Ondanks dat Lili en Howick (en vooral hun belangenbehartigers) de media in het belang van hun zaak hebben gebruikt, en heel Nederland hen daardoor een beetje heeft leren kennen, geeft dat media niet het recht om door te blijven akkeren in de levens van de jonge tieners. Laat de twee op adem komen. Laat ze bijkomen van de buitengewone media-aandacht en het gejaag, en laat ze verder in alle anonimiteit opgroeien. Gewoon. Als elk normaal ander kind.
Door: Beatrijs Bonarius
Beatrijs Bonarius is tekstschrijver & eindredacteur. Een mediavreter, zoals ze zelf zegt. Met een vrolijke, scherpe blik – en dito toetsenbord – kijkt ze voor Franska naar de actualiteit.
