Weet jij wie we moeten geloven?
Caroline: Pauw gisteravond gezien? Gijs van Dam ontkende dat hij Jelle Brandt Corstius vijftien jaar geleden tot seks gedwongen te hebben…
Toen ik Jelle Brandt Corstius vorige week het verhaal over zijn verkrachting hoorde doen, zag ik van alles voor me wat ik niet voor me wilde zien. Weinstein-achtige taferelen. Een barse bullebak die in een lege studio een sidderende stagiair dwong om hem oraal te bevredigen. Ik denk dat ik niet de enige ben die zo’n weerzinwekkend beeld voorbij zag trekken.
Dus knipperde ik gisteravond even met mijn ogen toen de vermeende verkrachter Gijs van Dam met zijn advocaat aanschoof bij Pauw. Binnen no time werd het hele plaatje bijgesteld. Zijn verhaal? Vijftien jaar geleden, Gijs was 25, Jelle 24, belandden de heren na een drankje te veel aan de bar van het Kurhaus bij elkaar in bed en hadden seks. Nadrukkelijk niet gedwongen.
Tja. Daar zitten we dan, toeschouwers bij iets wat steeds ongemakkelijker aanvoelt. Wie moeten we geloven?
Door alles van de afgelopen weken vind ik het lastig om het #MeToo-verhaal van Jelle te betwijfelen, want is dat nu niet precies waar het om gaat? Dat slachtoffers van seksuele intimidatie of geweld hun mond maar houden, omdat ze toch niet geloofd worden. Als hij nu als leugenaar weggezet wordt, zullen anderen wellicht ontmoedigd raken. Maar ja, als het niet waar is, heeft hij iemand onherstelbaar beschadigd…
Jelle wordt, waar hij al bang voor was, beschuldigd van smaad en laster, want Gijs van Dam voelt zich ‘standrechtelijk geëxecuteerd zonder enige vorm van proces op basis van een gelogen verhaal’. Hij laat zich bijstaan door een advocaat die in scherpe bewoordingen gehakt maakt van Jelles verhaal. Sterk vind ik dat Gijs zegt dat er geen andere gevallen zijn. Want het lijkt me niet dat hij al zijn ‘slachtoffers’ zo bedreigt dat ze nooit meer iets durven zeggen. Hij moet wel heel zeker van zijn zaak zijn, anders zullen Jelles lotgenoten zich ongetwijfeld melden en heeft Gijs geen poot meer om op te staan.
Net lees ik Jelles logische reactie op Twitter: ‘De uitzending van Pauw van gisteren maakte mij kwaad, en verdrietig. Kwaad, om de voor de hand liggende reden dat Gijs van Dam ontkent dat hij mij verkracht heeft. Het was onwerkelijk om een van de meest traumatische gebeurtenissen gereduceerd te zien tot een potje gezelligheid. Maar vooral verdrietig. De reden waarom ik dit verhaal vertelde, was om ook andere slachtoffers aan te sporen eindelijk hun verhaal te vertellen, en hopelijk ook aangifte te doen. Om ze te steunen. De uitzending van gisteren was echter allesbehalve steunend. Niet voor mij, en niet voor al die andere slachtoffers. Sinds vorige week is een aangifte in de maak. Daar laat ik het voorlopig bij.’
Tja, daar zitten we dan, toeschouwers bij iets wat steeds ongemakkelijker aanvoelt.
Deze helaas veel te spraakmakende affaire, met volgens mij alleen maar verliezers, is voorlopig nog niet klaar
Deze helaas veel te spraakmakende affaire, met volgens mij alleen maar verliezers, is voorlopig nog niet klaar. Wat ik me zelf nu voorstel, om nog iets te begrijpen van wat er aan de hand is, is dat ze allebei niet liegen. De toen jonge mannen zijn dronken in bed beland. Gijs wist al hoe het was om met een man te vrijen, Jelle had geen idee. Dus gebeurde er van alles waar hij de volgende dag, toen de alcoholdampen in zijn hoofd weer opgetrokken waren, zacht uitgedrukt beschaamd aan terugdacht. Het schokte hem dat hij zich hiertoe had laten verleiden en hij stopte het diep weg in zijn emotionele archief. Nee, hij had het niet gewild, het was hem overkomen. Misschien was hij er zelfs wel toe gedwongen.
Vijftien jaar later ziet zijn ongetwijfeld traumatische ervaring het licht als een #MeToo-verhaal en zitten beide partijen met de brokken…
Journalist Caroline Griep doet steeds weer een poging tot opgeruimd leven. Daar schrijft ze over. En over wat ze iedere dag tegenkomt tijdens haar ochtendwandeling door de media.
Fotografie portret: Dingena Mol, Haar & make-up: Astrid Timmer
