Franska.nl

Het is verschrikkelijk als je zoon overlijdt. En al helemaal als dat op zijn huwelijksreis gebeurt, samen met zijn bruid. Door een stomme voedselvergiftiging. Hij was net óp en top gelukkig aan het mooiste deel van zijn leven begonnen. En dan ineens: dood. Dan snap ik dat je als familie huilt. Blijft huilen. Dat je als moeder gebroken bent.

Het is verschrikkelijk als je moeder overlijdt. En al helemaal als ze is vermoord. Terwijl ze het beste met iedereen voor had. Zich zo had ingezet voor de gezondheid van anderen, en nog zoveel betekenis wilde geven. Zo zachtaardig. Ik snap dat je als familie razend bent, huilt van onmacht, blijft huilen. 

Deze twee totaal verschillende gebeurtenissen kwamen dit weekend bij elkaar. Je hebt ze vast herkend. De ene gaat om het Nederlandse stel dat in de Dominicaanse Republiek op huwelijksreis was en – ontzettend ongelukkig – iets verkeerds had gegeten. Heel, heel verdrietig.
Het andere bericht gaat over Els Borst, arts en oud-minister, die thuis is doodgestoken door een verwarde man. Ook zó verdrietig.

Waar de zaken dan samenkomen? Afgelopen weekend werd duidelijk dat zowel het verse echtpaar als mevrouw Borst een erfenis te ‘vergeven’ hebben. De erven Borst steken het bedrag in een positieve bijdrage aan de maatschappij, misschien wel zoals mevrouw Borst dat zelf had gewild. Ze halen een kankermedicijn terug naar Nederland en kunnen daar misschien wel mensenlevens mee verlengen. Of redden. Ze steken het geld in hoop. En, zoals ze zelf zeggen: ‘Wij willen niet dat ze wordt herinnerd om haar dood. Ze moet worden herdacht om wat ze in haar leven heeft gedaan, niet om hoe ze is geëindigd.’

Dan het nieuwsbericht over het kersverse echtpaar. Na de uitspraak van de rechter over de erfenis van het echtpaar (namelijk dat het geld van de schoondochter naar haar eigen familie moet gaan), tekent schoonmama beroep aan. Want schoonmoeder wil de hele erfenis, ook het geld van haar schoondochter: haar zoon was immers na de dood van zijn kersverse vrouw de wettige erfgenaam van zijn vrouw geworden, omdat hij het langst leefde (Het scheelde twee uur …). Dus schoonmoeder heeft nu recht op haar geld, vindt ze, want zij is weer de erfgenaam van haar zoon. Snappie?
Waarom schoonmoeder dat juridische gevecht aangaat? Ze zegt ‘bang te zijn voor de ’fiscale en juridische’ gevolgen die er zouden kunnen zijn als de letter van de wet niet wordt gevolgd’.

Tja, nu ken ik natuurlijk niet alle feiten, en kan ik onmogelijk een écht oordeel vellen. Maar toch. Mevrouw heeft de schijn van hebberigheid behoorlijk tegen. En ik denk eigenlijk maar één ding: zo’n juridische strijd om een paar rotcenten zou het kersverse echtpaar vast niet hebben gewild.

Twee berichten over een erfenis. Wát een contrast.