Achteraf diagnosticeren
Ik heb een vriendin bij wie het maar niet wil lukken op liefdesgebied. Ze date wat af, en elke keer is het hetzelfde liedje.
Dit is hem!! Dit is de liefde van haar leven en met deze man blijft ze voor altijd samen.
‘Waar was jij al die tijd?’ Dat schijnen ze ook allemaal aan haar te vragen, maar helaas gaat het na een half jaar euforie toch telkens weer mis. En dan gaat ze diagnoses plakken.
De ene man noemt ze dan autistisch (whatever deze brede vermelding ook mag betekenen), de volgende is een borderliner (omdat hij niet precies doet wat zij wil, vindt ze hem dan grenzeloos), en die daarna mankeert weer iets anders. Vaak heel vervelende dingen voor de mensen die er zelf aan lijden, en ook voor partners en gezinsleden kunnen de stoornissen die zij opplakt heel ingrijpend zijn. Alleen daarom al vind ik het verstandiger om zulke diagnoses maar aan een specialist over te laten.
‘Waar zijn we nu aan toe?’ roepen wij vaak al gekscherend als ze weer een nieuwe match heeft gescoord (via 100% matchingsgarantie). Alzheimer, als hij vergeet dat ze niet van kaasfondue houdt? Of bipolair, als hij gisteren nog om haar moest lachen, maar vandaag even niet?
En zo’n man hééft dan niet een bipolaire stoornis, hè! Nee, hij ís meteen de stoornis. En we kunnen praten als Brugman, ze is het nooit met ons eens als we zeggen dat ze misschien iets te snel oordeelt over iets waar ze eigenlijk helemaal geen verstand van heeft. Dat ze beter vooraf kan gaan voelen, dan achteraf beredeneren. Maar wat ze dan hooguit doet, is de volgende man betichten van het nog niet verwerkt hebben van zijn scheiding, terwijl diens opvolger weer een vette, ernstige stoornis opgeplakt krijgt.
En toch is er bij de laatste match een klein probleempje ontstaan. Ze date nu namelijk iemand die óók overal verstand van heeft. Problemen met je gezondheid? Hij weet wat je mankeert en hoe je ervanaf komt. Problemen met je verbouwing? Hij weet wat je verkeerd doet en kent een mannetje dat dat voor je op kan lossen. Problemen in je tuin? Hij kent alle planten, bomen, vogels en weersomstandigheden bij naam, en hij koppelt ze lukraak aan elkaar voor een interessant klinkend verhaal. Maar je hebt er allemaal niks aan. Voor alle lichamelijke ongemakken heeft hij een remedie, voor problemen op werkgebied geeft hij de oplossing zonder kennis te nemen van de materie, en voor financiële vragen kun je ook altijd bij hem terecht. Pfffff.
Waarom hij steeds weer vrijgezel wordt, ontgaat je volledig. Want hij schept ook nog eens op over zijn capaciteiten op liefdesgebied.
‘Waarom ben jij niet al honderd jaar samen met een heel tevreden partner?’ vroeg ik hem laatst.
Ja, ik had het misschien niet moeten vragen, maar ik kon me even niet meer beheersen.
En nu ben ik dus gediagnosticeerd door hen samen! Dat is natuurlijk harstikke logisch – want wie de bal kaatst, kan hem terugverwachten – maar volgens hem ben ik dus zo’n “wijffie” (alleen dat woord al!) in de overgang. En volgens mijn vriendin ben ik daardoor te kwetsbaar en te onzeker, en daar krijg je dit soort domme vragen van.
Nou jongens, als ik van één ding zeker ben, is het wel dat ik die overgang nu eindelijk achter me heb! Maar het zweet breekt me (nog) wel uit bij de gedachte dat deze man misschien een blijvertje kan worden, omdat ik ze met mijn stomme kop nu iets geboden heb om zich samen tegen af te zetten.
Diagnose domkop dus!
En toch zie ik dat het haar niet lekker zit dat de dynamiek in onze vriendinnengroep nu is veranderd. Dus als het met deze man straks (gewoon weer) uit raakt, zal ik haar bijstaan en alleen maar ja-knikken bij elke diagnose die ze hem op gaat plakken.
En mijn eigen diagnose (kwal) hoef ik haar dan niet meer te melden. Die “voelt” ze wel, denk ik.
Door: Tineke
Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.
